Witam,
Mam problem z 4 latkiem. Od około 3 miesięcy stał się agresywny. Nie chce
przytulania, głaskania, reaguje na to ze złością. Zaczyna się rano, kiedy go
z mężem budzimy. Zaczyna kopać i bić z zamkniętymi oczami i krzyczy, żeby sobie pójść. Czasami budzimy go ciepłymi słowami, innym razem wygłupami - jego reakcja jest zawsze taka sama - złość. Chodzi do przedszkola, ponoć jest grzeczny (ma jednego kolegę o podobnym temperamencie, z innymi dziećmi nie chce się bawić). Generalnie jest chłopcem bardzo żywym, nie lubi statycznych zabaw typu malowanie, rysowanie.. lubi piłkę, bieganie, zajęcia ruchowe. Lubi tez się śmiać i wariować w pozytywnym tego słowa znaczeniu.
Niestety coraz częściej zdarza mu się zachowanie agresywne, wobec mnie, ojca, starszego brata, obcych ludzi. Np. sytuacja: zaczynamy się wygłupiać na kanapie, mały się śmieje i zaczyna w zabawie kopać. Mówimy mu, że to nas boli, żeby tak nie robił, a on kopie coraz mocniej. Efekt jest taki, że wyganiamy go do swojego pokoju i tam zaczyna całą histerię. Kopie w drzwi, rzuca zabawkami i histerycznie płacze aż do utraty tchu. Mąż mówi mu, że jeśli się uspokoi może przyjść do nas, a on dostaje jeszcze większej histerii. Z jego starszym bratem tez problem. Starszy syn (10 lat) niestety czuje się ciągle jedynakiem i po cichu brzydko się odnosi do młodszego syna. A młodszy zaczyna go bić i kopać, a starszy leci do nas na skargę. My się denerwujemy, starszy ma kare w postaci pisania tego samego zdania np. 30 razy, a młodszy musi pójść do swojego pokoju. Oczywiście tłumaczymy im powody naszego postępowania. Młodszy synek nie słucha nas i nie działają tłumaczenia, prośby, groźby, nic. Potrafi podczas spaceru uciekać prosto na ulice, mimo, że 100 razy mówiliśmy mu czym to grozi. Efekt jest taki, że mąż łapie go za rękę i każe mu iść do końca spaceru za rękę no i oczywiście agresja i histeria. Robi też wszystko na przekór. Kiedy mówię do niego weź rękę, bo mogę ja przytrzasnąć drzwiami to przykłada ją do drzwi i śmieje się. Mąż jest konsekwentny i był do czasu bardzo cierpliwy, ale niestety i jego cierpliwość jest na wykończeniu, bo brakuje nam pomysłu na postępowanie wobec dzieci. Tata na młodszego syna czasami nakrzyczy, wygoni do pokoju, a i tak mały częściej będzie potrzebował taty niż mnie. Mnie często wygania, bo chce być z tatą. Może ja jestem za mało konsekwentna wobec syna, zbyt miękka i jak większość matek bardziej ulegam. Zdaję sobie sprawę, ze muszę murem stać za mężem i
być bardziej konsekwentna, tylko czasami mam poczucie, że nasz dom zamienia się w dom tyrana, gdzie są tylko nakazy i zakazy. Mąż wyznaje zasadę surowego traktowania. Dzieci maja siedzieć w swoich pokojach, bo przecież po to je mają. Nie dyskutować z rodzicami, nie robić i mówić głupot, nie śpiewać, nie mlaskać, nie trzaskać drzwiami. A za wszelkie złe poczynania młodszego syna jest obwiniany starszy. Starszy syn bywa złośliwy, tak więc młodszy go bije i kopie, ale nawet jak starszy nic nie powie i nie zrobi to młodszy i tak potrafi do niego podejść i kopnąć go. Mąż twierdzi, że pewnie należało się starszemu, bo jest wredny i złośliwy. Nadmieniam, ze starszy syn jest synem z mojego pierwszego małżeństwa, młodszy synek jest naszym wspólnym. I chociaż mąż twierdzi, że równo ich traktuje, to wiem, ze tak nie jest. Gdzie tkwi błąd? Co mamy robić, żeby wyeliminować agresję u dziecka? Czy to z racji wieku, minie? Czy to to w nas jest problem.

Pytanie przesłała Pani Maja