Porady naszych Ekspertów

Problem z 15-miesięcznym dzieckiem

Dzień dobry,

mam problem z moją 15-miesięczną córka, ponieważ od pewnego czasu, zaczęła bić, gryźć, szczypać, najczęściej zachowuję się tak, jak jej się powie że czegoś nie wolno. Mówię jej że nie wolno tak robić, bo to mamę boli itp, nie raz zdarzyło mi się krzyknąć, no ale nic do niej nie dociera. Zdarza się też, że bez powodu bije, np. przyjdzie się przytulić, a jak się jej znudzi to potrafi mnie uderzyć albo uszczypać. Nie wiem, jak do niej dotrzeć, próbowałam wszystkiego już, a córka w niektórych momentach wręcz się śmieje i jak jej próbuję tłumaczyć, że nie wolno szczypać to odnoszę wrażenie, że ona uznaję to za zabawę. Córka jest wesołym dzieckiem, dużo rozumie, dużo mówi, je wszystko, nie ma problemów w kontaktach z rówieśnikami i, co ważne nigdy innego dziecka nie uszczypnęła, ani nie ugryzła. Zastanawiam się, czy może ja coś robię źle, ponieważ takie zachowanie córka stosuje praktycznie tylko do mnie i męża, raz może się zdarzyło że uszczypnęła babcię. Proszę o jakąś radę, bo nie mam pomysłów już.

Monika

Wiktoria Jaciubek

psycholog rodzinny

Odpowiedź:

Szanowna Pani,

zachowania, które Pani opisuje, zdarzają się bardzo często w okresie
pomiędzy pierwszym a trzecim rokiem życia dziecka. Są one typowe dla tego
etapu rozwojowego. Mogą mieć różne nasilenie, mogą pojawiać się częściej lub
rzadziej, u niektórych dzieci trwają krótko, u innych - dłużej.

Najczęściej wiążą się one z naturalną potrzebą dziecka poznawania granic i
sprawdzania ich trwałości - tzn. dziecka sprawdza na ile ustalone,
wypowiedziane przez osoby dorosłe zasady są faktyczne i egzekwowane, a nie
jedynie "puste".

Bardzo ważne są reakcje rodziców na opisywane zachowania dziecka: należy za
każdym razem, konsekwentnie powtarzać, że gryzienie, szczypanie, bicie nie
jest dozwolone, najlepiej krótkimi, jasnymi zdaniami, w których po pierwsze
trzeba wyrazić swoje uczucia, a po drugie podkreślić, że nie należy tak
robić.

Dobrze jest ustalić ze wszystkimi członkami rodziny tę samą reakcję słowną
na niepożądane zachowanie, np.: "To mnie boli! Proszę, nie gryz mnie! Nie
wolno gryźć mnie, ani nikogo innego!" Dobrze jest wypowiadać te słowa głosem
zdecydowanym i pewnym, bez śmiechu czy żartowania sobie z tych sytuacji, tak
aby dziecko rozumiało, że jest to poważna sytuacja, a nie zabawa.

Dzieci najczęściej zachowują się w ten sposób w stosunku tylko do
najbliższych sobie osób (mama, tata, ewentualnie dziadkowie), ponieważ w ich towarzystwie czują się najbezpieczniej - mogą więc bez zagrożenia próbować trwałość granic i zasad społecznych. Jest to też znakiem tego, że dziecko uważa właśnie te osoby za największe autorytety. Prowokując mamę i tatę do reakcji na uderzenie, ugryzienie, szczypanie córka bacznie obserwuje jak należy się zachowywać w takiej sytuacji i utrwala obserwowany wzór zachowania. Jednym słowem, reakcje rodziców są modelem zachowania, które dziecko prawdopodobnie będzie powtarzać w przyszłości.

Dlatego warto nie reagować agresywnie, lecz starać się mówić o swoich uczuciach; być zdecydowanym, lecz nie oschłym oraz mówić dziecku co może zmienić w swoim zachowaniu, np. "To boli! Nie ciągnij mnie za włosy! Jeżeli jesteś zła, to możesz tupnąć nogą/wyjść na chwilę z pokoju/uderzyć w poduszkę". Z czasem opisywane przez Panią zachowania będą zdarzać się coraz rzadziej.

Z poważaniem,

Wiktoria Jaciubek

Zobacz inne porady w tematyce: agresja, bunt, poznawanie granic

Zobacz wszystkich ekspertów

Udostępnij

Lubisz CzasDzieci.pl? Polub nas na Facebooku!

Komentarze

Inne porady w tematyce:

agresja:

więcej porad w tematyce: agresja »

Portal CzasDzieci.pl ma przyjemność współpracować z gronem ekspertów, jednak często problemy wymagają pilnej lub dodatkowej porady medycznej. CzasDzieci.pl nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z zastosowania informacji zawartych w niniejszym serwisie. Zalecamy bezpośredni kontakt ze specjalistą w celu konsultacji danego problemu. Po zgłoszeniu pytania, zostanie ono po akceptacji redakcji umieszczone wraz z odpowiedzią konkretnego eksperta.