Szanowna Pani,

przeczytałam Pani list i myślę sobie, że czuje Pani bezradność, złość, frustrację, bo potrzebuje Pani dialogu, współpracy, zrozumienia i szacunku, także ze strony córki, jak i teściowej.

Przede wszystkim mamy tu dwie osobne sprawy. Po pierwsze bunt 9-latki. Nie wiem, czy to będzie dla Pani pocieszenie czy nie, ale w tym wieku, takie zachowania, jakie Pani opisuje to norma. Wielu rodziców kontaktuje się ze mną właśnie wtedy, gdy mają w domu 9-latka. Jest to taki moment w życiu dziecka, kiedy próbuje być już samodzielną, próbuje być dorosłą. Nam się jeszcze wydaje, że to za wcześnie, że jeszcze ma czas. Niestety każda ze stron ma inną perspektywę. Okres, kiedy zabrania Pani czegoś i Pani zdanie jest respektowane nieubłaganie się kończy. Pani córka zachowując się w ten sposób krzyczy do Pani: "Daj mi trochę odpowiedzialności, zaufaj mi, uwierz we mnie, daj mi decydować i podejmować decyzję, nawet jeśli one napawają cię strachem. Ja muszę sama pewnych konsekwencji doświadczyć". Co Pani pozostaje? Na pewno nie krzyk, na pewno nie kary. To już nie będzie skuteczne. Podczas gdy my będziemy zamykać drzwi, dzieci będą wychodzić oknem. Zachęcam Panią przede wszystkim do uwierzenia w córkę. Że to normalny etap, że mija. Teraz pozostaje Pani rozmawiać z córką. Wyrażać sobie obawy, mówić o tym, na czym Pani zależy. Spokojnie, z pełnym rozumieniem również drugiej strony. Córka chce powoli samodzielności i odpowiedzialności. Kiedy ogląda programy nie dla dzieci, to może warto zapytać: co ją tak w nich pociąga? Co w nich jest fajnego? Co jej dają takie programy? A następnie wyrazić swoje zdanie: czego Pani nie lubi w takich programach, dlaczego uważa Pani, że nie warto ich oglądać. Proszę nie oceniać córki, w stylu: "Boże, dziecko, jaką Ty szmirę oglądasz". Raczej powiedzieć: "Niepokoję się, że te programy nie przekazują Ci takich wartości na jakich mi zależy. Na co możemy je zamienić? Masz jakiś pomysł?". W tym wieku córki, naprawdę pozostaje Pani już tylko rozmowa. Polecam Pani książkę „Nastolatki”, której autorem jest Jesper Jull.

Druga sprawa to teściowa. Tu również warto porozmawiać bez oskarżeń i pretensji z pełnym widzeniem potrzeb i zaangażowania teściowej. Warto pomyśleć, co sprawia, że teściowa tak się zachowuje. Może boi się agresywnych zachowań wnuczki, bo nie wie jak sobie z nimi poradzić? A może potrzebuje czuć, że jest kochana, i uważa, że jeśli będzie się zgadzać na wszystko, to tę miłość otrzyma od wnuczki? Proszę spokojnie zapytać teściowej. A następnie wyrazić siebie, mówiąc o sobie, swoich uczuciach i potrzebach. Na przykład tak: "Mamo, kiedy widzę, że (imię córki) ogląda telewizję, to czuję niepokój i złość, bo potrzebuję szacunku. Proszę, co możemy zrobić, jaki możemy obie mieć pomysł na tyle telewizji u (imię córki). Ja potrzebuje, aby ona ograniczała czas przed telewizorem. Co możemy zrobić?". Nie można nikogo zmusić do szacunku wobec nas. Może Pani tylko rozmawiać, rozmawiać i rozmawiać. Do czego serdecznie Panią zachęcam, w duchu uczuć i potrzeb.