Córeczka od pewnego czasu ok. pół roku, obecnie ma 2 lata i 10 miesiecy, zachowuje się bardzo dziwnie - nie wiadomo z jakiego powodu mycie, spanie, wyjscie na spacer itp. , które na ogół wykonuje chetnie stają się powodem buntu i agresji, nie zgadza się na ich wykonanie, reagując płaczem i popada w histerię, podczas której nie można jej przytulić, dotknać, nie reaguje na słowa. Niestety powtarza się to coraz częsciej. Na ogół jest pogodna, rozumna, pięknie mówi, ma duży zasób słów, jest bardzo "czujna" i spostrzegawcza. Dotychczas była pod opieką babci, od września poszła do przedszkola, niechętnie, ale też bez większych problemów, chociaż czuła się chyba troszkę porzucona, bo ma do nas pretensje, że ja zostawilismy na tak długo. W przedszkolu jest aktywna, uczestniczy w zajęciach i już nauczyła się piosenek. Bardzo lubi rodziców męża, zostaje z nimi bez problemu, bawi się i śmieje tak serdecznie z nimi. Nawet jak przyjdą dziadkowie to mówi do nas, żebysmy już poszli, zwłaszcza do mnie, podobnie jest, gdy idziemy do domu dziadków. Zamyka się w sobie, nie chce rozmawiać o przedszkolu z nami, z dziadkami tak. Ma bardzo dużą fantazję, ucieka do postaci bajkowych, jak się na coś nie zgadzamy to twierdzi, że postać bajkowa jej pozwoliła. Od razu tez mówię, że ogląda najwyżej 3 bajki dziennie i tylko takie bez przemocy, typu Kubuś Puchatek, Myszka Miki. Nie ma w niej spontaniczności i przytulania się do nas takiego jak do babci, której nie widuje na codzień, gdyż jeszcze pracuje. Co robimy nie tak? Kochamy nasze dziecko, dbamy o nią, często razem spędzamy wspólnie czas w zoo, na placu zabaw, w bawilandiach itp. Proszę o radę.

Zuzanna