Szanowna Pani,
W takiej sytuacji trudno przedstawić jedną, uniwersalną metodę postępowania. Najskuteczniejszą metodą będzie zasięgnięcie rady psychologa dziecięcego, który po dokładnej rozmowie z Panią, poznaniu sytuacji rodzinnej i poznaniu dziecka pomoże zaplanować długofalowe działania poprawiające sytuację.
To co bardzo ogólnie mogę poradzić to szczera rozmowa z synem o Pani uczuciach w tej sytuacji, wysłuchanie dziecka jakie ma potrzeby, wspólne spędzanie czasu na aktywnościach, które syn lubi (może gry planszowe, gra w piłkę, basen, jazda na rowerze, albo po prostu wspólne wygłupianie się). Ma to na celu wspomóc budowanie przyjaznej relacji między Panią a synem i wzajemnego szacunku do siebie.