Witam,

przeczytałam jeden wpis mamy i poradę Pani pedagog Agnieszki Sokołowskiej. Wszystko rozumiem, że trzeba dziecku tłumaczyć jego emocje i zrozumieć frustracje, ale co mam zrobić w chwili, kiedy wychodzimy do szkoły, a dziecko celowo wszystko opóźnia żeby się spóźnić i mówi, że ma to w nosie. Albo mu mówię żeby odrobił pracę domową, a on mówi, że nie. To co mam zrobić? Przecież go nie zmuszę... Albo jak mu zabraniam grać na telefonie, bo robi się agresywny i mu tłumaczę, a on jeszcze bardziej agresywny się robi i mnie wyzywa, czy bije młodszego brata, który ma 1,5 roku. Wtedy każe iść mu do pokoju, tłumaczę, dlaczego i proszę, aby przemyślał swoje zachowanie i to co mu wytłumaczyłam... A on zaczyna uderzać w ścianę, kopać, skakać, sąsiedzi przychodzą i skarżą się, on wychodzi z pokoju, bo wie, że ja już nie mam siły go do pokoju zaprowadzać, gdyż daje czynny opór, mały synek przerażony się przygląda, starszy się wydziera jakby go ze skóry obdzierali, a jak mój mąż silniejszy przytrzyma go, aby wysłuchał czy aby nie wychodził z pokoju, to on krzyczy, że go mordują i że weźmie nóż i tatę zabije... Ja jestem przerażona... Nie ma kompletnie do nikogo szacunku... Choć czasem jest tak dobrym i cudownym chłopcem... To nawet jak widzi, że ktoś śpi albo jest chory i potrzebuje spokoju, to syn jak coś chce, specjalnie budzi, hałasuje żeby dostać np. cukierka... Ja jestem załamana... Tym bardziej, że ja nie lubię jak się innych nie szanuje i mnie boli, że własne dziecko jest takie... Czuję, że się od niego instynktownie oddalam, bo tak jak go kocham to jednocześnie nie lubię... I ciężko mi się do tego przyznać i sama nie umiem sobie z tym poradzić...

Agnieszka