Witam,

od miesiąca mamy problem z naszą 3,5-letnią córką, która płacze dosłownie o wszystko. O to, że nie włączę jej bajki, o to, że trzeba uczesać włoski, o to, że młodsza siostra wzięła jej puzzla. Jak ktoś na nią nie poczeka, np. jej 4-letni kuzyn, z którym często się bawi, to kładzie się na ziemi i rozpaczliwie płacze, wręcz wyje, zamiast wstać i biec za nim. Tak samo jest podczas zaprowadzania ich do przedszkola, bo on pierwszy wyszedł po schodach i już rozpoczyna się koncert, itp. itd. I jak już zacznie płakać, to ciężko ją uspokoić. Już tyle razy jej tłumaczyłam, że nie płacze się tak o wszystko, że raz ona jest pierwsza, raz ktoś inny, że bycie drugim też jest fajne. Wyścigi o pierwszeństwo są nawet z 1,5-roczną siostrą o wejście do wanny. Do tego np. zaczyna udawać że coś ją boli, np. noga i kładzie się na podłodze, jak idzie to kuleje i oczywiście płacze przy tym cały czas. Wczoraj mieliśmy właśnie taką sytuację, więc położyłam ją na łóżku, żeby odpoczywała. Za jakiś czas wstała, od razu z płaczem, że ją dalej boli, bo leżała niewygodnie, co było nieprawdą. Innym razem podczas drogi (100 m) do babci nagle zaczęła płakać, że ona nie dojdzie, bo ją nogi bolą, bo za długo była na imprezie i było pół godziny płaczu o to, nawet jak już doszłyśmy do celu. Po jednej z takiej sytuacji, gdzie płakała godzinę, bo ją nogą boli, pojechałam z nią na pogotowie. Gdy byłyśmy w środku, wszystko jej przeszło, zaczęła biegać i skakać, a wcześniej musiałam ją zanieść do samochodu. I takich sytuacji jest mnóstwo. Ciągle płacz, a ja już nie wiem, jak do niej dotrzeć. Jest mądrą dziewczynką, która bardzo wcześnie zaczęła mówić i mówi bardzo dużo. Od roku chodzi do przedszkola.

Pozdrawiam,
Kasia