Dzień dobry,

zwracam się do Pani z prośbą o poradę, ponieważ od pewnego czasu mamy problem z naszą trzyletnią (na dniach kończy 3 lata) córeczką. Zawsze była w miarę grzeczna i posłuszna, kiedy miała niespełna 2,5 roku na świecie pojawiła się jej siostra. Na początku było OK, jednak po ok. 2 tygodniach pojawiły się krzyki, histerie, płacz, negacje, kryzys decyzyjności, itp. to wszystko przypisywaliśmy buntowi dwulatka. Staraliśmy się zawsze zachować spokój, pozwolić jej się wyciszyć,
przytulić. Bardzo dużo czasu poświęcaliśmy i poświęcamy na wspólne czytanie książeczek, tańczenie, śpiewanie, itp... Sytuacja się poprawiła. Starsza córka (tak nam się wydaje) przepada za swoją młodszą siostrą - wciąż ją zaczepia, zagaduje, przynosi jej zabawki, pomaga przy kąpieli, całuje... Minęło 7 miesięcy. Od jakichś 2 miesięcy pojawiło się nocne wybudzanie z płaczem, skopywaniem kołdry, (niechętne) wstawanie na siku. Od ok. miesiąca córka zaczęła wkładać palce do buzi i nawet obgryzać paznokcie. Umówiliśmy się z nią na hasło, na które wyciąga palce z buzi (nie strofujemy jej za to, nie ośmieszamy). Od jakiś 2 tygodni nocne budzenie połączyło się z histeriami i atakami szału (również w dzień) i niechęcią do mamy (wcześniej negowałą tatę przez jakiś czas, ale nie w tak dużym stopniu). Córka płacze, drapie się po policzkach, krzyczy, czasami nawet uderza głową w ścianę (to zdarzało się już jak miała ok. roku - przeszło). Krzyczy, żeby ją przytulić, pomóc jej, ale w rzeczywistości każdy nasz ruch, gest powodują jeszcze większy krzyk i płacz. Jak już się uspokoi (histeria potrafi trwać nawet ponad godzinę), to przytula się do nas. Jeśli chodzi o rytuał chodzenia spać, to codziennie po kąpieli idzie do swojego pokoju, tam wypija mleko i jedno z rodziców (ostatnio tato) czyta lub opowiada jej bajki (ostatnio bajki bez wilków i smoków, bo często w środku dnia nagle mówi, że nie zrobi czegoś, bo boi się wilka..), lub śpiewamy kołysanki. Ostatnio obchodzimy się z nią bardzo ostrożnie. Nie potrafimy wskazać przyczyny takiego zachowania. Dodam, że od września przeprowadziliśmy się do nowego miasta, ale córka nie wydawała się mieć z tym problemu. Od września zaczęła też uczęszczać do przedszkola. Tam również uwielbia chodzić. Jak ją zaprowadzam, to wbiega z uśmiechem, w podskokach. Podejrzewamy z mężem, że może wpływ na jej zachowanie mają przyjmowane leki (jest obserwowana pod kątem astmy oskrzelowej): Asmenol i Pulmicort (2x dziennie). Oba leki bierze od 3 miesięcy. Wg ulotki mogą powodować rozdrażnienie. Konsultowałam to z 2 pediatrami, którzy twierdzą, że to niemożliwe. My zdecydowaliśmy jednak z mężem, że spróbujemy odstawić te leki przynajmniej na jakiś czas (od dzisiaj).

Proszę o poradę. Czy to jest normalny etap rozwojowy, czy może powinniśmy udać się z nią do psychologa?

Ewa