Dzień dobry i z góry dziękuję za poświęcony czas. Mam córeczkę, teraz ma 3,5 roku. Dziecko nigdy nie stwarzało żadnych problemów, prawidłowy rozwój i pediatra zawsze powtarzała, że Laura bardzo dobrze się rozwija, ponad przeciętną. Jestem samotną matką, szczęśliwą mamą! Poświęcam córce dużo czasu. Kiedy córka miała 2,5 roku "pojawił" się w jej życiu tata, jej biologiczny ojciec, po wielu rozmowach postanowiłyśmy (za zgodą Laury) dać mu 2 szanse i zamieszkaliśmy razem. Niestety tata nie sprawdził się, nigdy nie było go w domu, w czasie wolnym wolał iść do baru, bo dziecko go stresowało, w nocy się denerwował, kiedy mała się budziła, zero pomocy z jego strony, a wspólne ich zabawy zawsze kończyły się na kłótniach. Po kilku miesiącach postanowiliśmy się rozstać, oczywiście tacie to odpowiadało, spakował się i poszedł sobie. Córka nie pytała o niego, wszystko jej wytłumaczyłam, tyle tylko, że musiałam zmienić mieszkanie, a to wiązało się z dodatkowymi godzinami pracy, na ten czas zaprosiłam do nas moją mamę (mieszkam na północy Włoch - region dwujęzyczny, Laura mówi po polsku i włosku i uczy się niemieckiego). Byłyśmy wykończone obie całą tą sytuacją, zmęczone, ja przede wszystkim, bo nigdy nie przestałam jej karmić, często rozmawiałam z pediatrą i jej zdaniem dopóki matka i córka dobrze się z tym czuje jak najbardziej, córka od kiedy skończyła 1 rok jadła już sama, w wieku 2 lat była czysta bez pieluchy, pierś wołała tylko do spania, budziła się w nocy do piersi, a w dzień przychodziła się przytulić do cycusia i piła. Postanowiłam przestać ją karmić, od razu się do tego przyzwyczaiła, zaczęła przesypiać całe nocki, kochana myszka i mądra dziewczynka. Znalazłam nowe mieszkanie, przeprowadziłam się. W czasie przeprowadzki Laura zaczęła się jąkać (miała wtedy prawie 3 latka). Zaczęła się jąkać, praktycznie z dnia na dzień. Bardzo się wystraszyłam, tak że pojechałam na pogotowie, byłam przekonana, że córka uderzyła się w głowę albo się wywróciła. Badanie nie wykazało nic, w przedszkolu też nic się nie wydarzyło. Pediatra wysłała mnie na badanie u neuropediatry. W przedszkolu widziałam się z psychologiem kilka razy, rozmowa pomogła mi, ale nie mojej córce. Córka po przeprowadzce wciąż uczęszczała do starego przedszkola i sytuacja się ustabilizowała. Nigdy nie biję córki, poza klapsem - zasłużonym, tłumaczę i bardzo dużo rozmawiam z córką. Dziecko jest bardzo mądre, pogodne, aktywne fizycznie. Tatę widuje od czasu do czasu, rzadko o niego pyta, jak pyta zawsze próbuję zrozumieć dlaczego pojawia się pytanie o niego i pytam czy chce go widzieć. Laura mimo wszystko nie przestała się jąkać, jest lepiej. ale jednak nadal się jąka. Rozmawiam z przedszkolankami, wszyscy ją chwalą, mówią, że jest bardzo odpowiedzialna, pomaga i opiekuje się innymi dziećmi (mimo, że sama jest jedną z najmłodszych) grzeczna i pogodna. Udziela się w zabawach, nie wstydzi się, występuje w teatrzykach. Pod koniec stycznia mam umówioną wizytę u neuropediatry, ale czy to ma sens? Jak mogę pomóc mojej maleńkiej córeczce? Bardzo proszę o pomoc.

Katarzyna