Szanowna Pani,

jestem mamą trzyletniego chłopczyka, który od około 8 miesięcy zacina się. Jednak były momenty, kiedy moje dziecko przestało się zacinać, a później jakaś sytuacja spowodowała, że Tomuś od nowa miał ten sam problem. Od maja chodzimy raz w tygodniu na zajęcia logopedyczne i w lipcu była znaczna poprawa, synek praktycznie w ogóle się nie jąkał, a teraz jąkanie nasiliło się. Występuje ono zwłaszcza w niektórych słowach, bądź w sytuacjach, kiedy Tomuś chce coś powiedzieć, a ktoś mu przerywa, bądź prowadzi inną konwersacje (mam wrażenie, że boi się, że go ktoś nie słucha). Problem ten jet nasilony także przy niektórych osobach. Jego oddech jest wtedy nierówny, on sam mówi ciszej, jest mniej pewny siebie. Pani logopeda uważa, że to minie, żeby nie zwracać na to uwagi, przeciągać samogłoski, ćwiczyć z nim oddech. Jednak załamuje ręce, jeśli jest już dobrze, a zaraz problem wraca i to o wiele bardziej. Raz była taka sytuacja, że obecność wujka chłopczyka spowodowała jąkanie się, gdyż Tomek próbował mówić do niego, a on zajęty był rozmową z kimś innym. Tomuś później się zacinał przez kilka dni. Chłopczyk bawi się na polu praktycznie cały dzień, maluje, bardzo dużo śpiewa, uwielbia grać na instrumentach, szczególnie na flecie, jeździ na rowerku z pedałami bez bocznych kółek (gdy zaczynał się uczyć to bardzo się stresował, było to dla niego bardzo ważne i wtedy to jąkanie również było nasilone podczas jazdy na rowerku). Od ponad pół roku w ogóle nie ogląda telewizji, nie słucha radia, wcześniej natomiast oglądał bajki około 20 minut dziennie. Dziecko śpi w sumie około 12 godzin dziennie (po południu 2 godzinki). Próbowałam z nim ćwiczyć sekwencje, relacje, jednak gdy Tomek czuje jakąś presje, nie chce, jest strasznie uparty. Obecnie nie chce nawet uczęszczać na zajęcia logopedyczne, pomimo iż Pani wprowadziła miłą, wesołą atmosferę. Od września mój syn miał iść do przedszkola na 4 godziny dziennie, a w obecnej sytuacji nie wiem, co mam zrobić, aby mu nie zaszkodzić. Tomek jest bardzo otwarty na inne dzieci, na placu zabaw podbiega do nich, bawi się. Brakuje mu kontaktu z rówieśnikami, od 2 lat wychodzę z nim na świetlicę, na plac zabaw i w inne miejsca, aby miał kontakt z dzieciakami. Wydawało mi się, że przedszkole dobrze mu zrobi, tym bardziej, że wiem, że trafi na bardzo dobrą przedszkolankę, jednak teraz mam naprawdę wątpliwości. Boję się, że jąkanie może się pogłębić, że się wycofa. Są sytuacje, kiedy Tomek jest złośliwy dla innych dzieci i mam wrażenie, że jest tak szczególnie w sytuacjach jakiejś frustracji i czasami wycofuje się z mową w sytuacjach, gdy jest w większej grupie rówieśników. Dodam jeszcze, że synek ma czasami wybuchy płaczu z byle powodu (np. że chce więcej jedzenia na talerzu), staram się wtedy nie ulegać mu i czekam aż się uspokoi, jednak wciąż słyszę, że przez to Piotruś się zacina i gdzieś tam się tlą we mnie wątpliwości czy aby na pewno dobrze reaguję. Proszę o pomoc, jak pomóc synkowi. Czy poczekać z tym przedszkolem jeszcze jakiś czas? Jak reagować na jąkanie się - próbowałam mówić za niego słowa, które mu sprawiały trudność, bądź dawałam mu czas, aby sam powiedział pomimo jąkania się, udając, że nic się nie dzieje. Czy faktycznie udawać, że nic się nie dzieje, czy może dodawać mu wiary, że uda mu się pokonać to? Czy możliwa jest ewentualna konsultacja w najbliższym czasie z Panią Profesor?

Kasia