Zapisałam córeczkę do przedszkola. Debiutuje w tej roli od września. Gdy zobaczyłam ją dziś jak je podwieczorek serce mi pękło. Sama przy stoliku, obgryza paznokcie, rozbiegane, pełne łez oczy. Pani mówi, że tak jest prawie cały czas. Ja wiem, że dopiero minął tydzień. Przypuszczam, że to trudne początki i kiedyś będzie lepiej. Ale do tego czasu... Córka obgryza paznokcie, często biega do toalety (gdy rok temu przeprowadziliśmy się układ moczowy też dawał o sobie znać ze stresu). Mało je (a zawsze do jedzenia była pierwsza), źle śpi. Woła mnie w nocy, jak zasypia ma nerwowe ruchy całego ciała długo po zasnięciu... Chodzi smutna, czasem śmieje się do łez i zaraz potem płacze bez powodu.
Wiem, że adaptacja, rozłąka to dla niej duży stres. Dużo rozmawiamy, staramy się być dla niej wsparciem najlepiej jak potrafimy. Boję się jednak, że taki stres jej zaszkodzi.

Tatka