„Dziobię całe dnie i noce
I się wielce przy tym pocę
Wszystkie robią tak dzięcioły
Przy tym jednak każdy goły

Miewam nieraz wątpliwości
Dziobać dalej, bez przyszłości?
Tak robili ojciec, dziadek
Pracowali lecz gdzie spadek?

Dziobać tylko dla dziobania?
Nie mieć czasu na spotkania?
Mam ja także inne chęci
Kolorowe życie nęci

Przyleciały do mnie wróble
Gdy kończyłem właśnie dziuplę”
„Cóż za ciasne to mieszkanie?
My mieszkamy tam na sianie

Tam wygoda jest w stodole
Lepiej z nami leć dzięciole
Męczysz się, coś wydziobujesz
Lecz się wciąż jak biedak czujesz

Dziwne twoje zachowanie
Tak mieszkanie za mieszkaniem
Tworzyć ciągle, bezustannie
I do tego tak starannie?”

„Dziobać muszę, nie ma rady
Takie moje są zasady
Cóż po życiu bez dziobania
Wszystko mnie do niego skłania”

„Trudna sprawa przyjacielu
Kiedy dziobać chcesz bez celu
Lecz posłuchaj naszej rady
Życia w lesie znasz zasady

Gdy się zima robi sroga
Wszystkie ptaki bierze trwoga
Każdy jeden domek chciałby
Wszystko co ma za to dałby

Niech do ciebie przylatują
I dziupelki niech kupują
Drogo brać nie musisz wcale
Iść ci będzie doskonale”

„Hmm, tak zrobić chyba muszę
Może z ptaszków coś wyduszę?
Dobra rada, przyjaciele
Daje to naprawdę wiele

Lecz czy ładnie coś wydziobać
By bogactwa zakosztować
Dziobię wszak dla przyjemności
Nie dla marnej pazerności”