Warszawa

Porady naszych Ekspertów

Jak opanować strach i złość u dziecka?

Córka ma 7 lat i boi się, gdy ma zostać na chwilę sama w pokoju w ciągu dnia. Jeśli np. powiem jej, że muszę nakarmić lub uśpić jej siostrę to muszę zostawić otwarte drzwi drugiego pokoju. Jeśli w trakcie zabawy zniknę jej z pola widzenia, lub nie słyszy mojego krzątania w pobliżu, nawet jeśli tata jest w pobliżu, zaczyna mnie szukać i płakać. Jeśli muszę zejść piętro niżej na moment do mojego taty to zaczyna płakać. Woli sama iść do dziadka. Jeśli mam gdzieś wyjść, a ona zostaje w domu ze swoim tatą lub dziadkiem to ja koniecznie muszę zabrać telefon komórkowy i kilkakrotnie pyta mnie, czy na pewno będzie włączony. Nie lubi jak ja gdzieś wychodzę. Wszędzie chce iść ze mną i jeśli nie może to urządza awantury. Jak idzie na lekcje angielskiego to zawsze pyta czy będę siedziała w domu. W nocy śpi sama w osobnym pokoju przy zgaszonym świetle, ale trzeba przy niej być do momentu zaśnięcia. Jeśli obudzi się w nocy to woła mnie lub tatę (nie ma znaczenia kto przyjdzie). Do szkoły chodzi bez problemu, wie że tak ma być i koniec. Jak idę do pracy to wszystko też jest w porządku. Jeśli natomiast miałabym pojechać na jednodniowe szkolenie to już zaczyna się bać. Widzę też, że często mnie prowokuje, choć wie, że potem będę się złościć (chociaż mówi, że strasznie nie lubi kiedy na nią krzyczę). Często robi coś na przekór, mówi że nie umie czegoś wykonać, chociaż dobrze wiem, że potrafi. Stara się wtedy za wszelką cenę udowodnić, że niby mówi prawdę i że ona nie umie tego robić. Zaczyna płakać, złościć się krzyczeć. Jeśli ja wyjdę wtedy z pokoju to jej napady złości są jeszcze większe. Bardzo szybko się zniechęca w danym działaniu. Często widzę, że się jej nie chce. Jak coś sprawia jej małą trudność to od razu są nerwy. Dobrze się uczy, pięknie czyta, ładnie pisze, mało się zgłasza - Pani musi ją wyciągać do odpowiedzi.
Męczy mnie ta cała sytuacja, często krzyczę na nią, złoszczę się, bo nie mogę zrozumieć jej zachowania. Nic do niej nie dociera.


Pytanie przesłała Pani Maria
Anna Leszczyńska - Psycholog dziecięcy, terapeuta

Anna Leszczyńska

Psycholog dziecięcy, terapeuta

Odpowiedź:

Pani Mario,
Każdy wiek ma właściwe sobie lęki - dziecko w trakcie rozwoju doświadcza pewnych stanów lękowych, które po jakimś czasie mijają. Dla siedmiolatków typowe lęki są związane zazwyczaj z ciemnością, duchami, wojną, brakiem akceptacji ze strony rówieśników. Zjawisko lęku przed rozstaniem jest typowe dla dzieci w wieku przedszkolnym, a więc córka nie powinna już przejawiać tak dużego strachu przed rozstaniem z Panią. Zachowania córki, które Pani opisuje mogą wskazywać na to, że cierpi ona na zaburzenia lękowe jakim jest lęk separacyjny. Dzieci borykające się z tą trudnością wykazują nadmierną potrzebę kontaktu z rodzicem, protestują w momencie oddzielenia się od niego, zaś w momencie rozłąki zamartwiają się, że coś strasznego może się przydarzyć ukochanej osobie. Takie dzieci miewają koszmary nocne,często towarzyszą temu także napady złości oraz różnego rodzaju dolegliwości somatyczne: bóle głowy, żołądka, mdłości.


W kwestii kształtowania poczucia wartości u dziewczynki, najważniejsze jest jej poczucie bycia kochaną i w pełni akceptowaną przez Państwa. Proszę pozwolić dziewczynce wyrażać te pozytywne i negatywne uczucia - ważne, aby uczyła ją Pani jak robić to w sposób, akceptowalny społecznie (np.jeśli złości się- „możesz krzyczeć, ale nie możesz mnie bić”). Proszę wypowiadać się w pozytywny sposób o jej umiejętnościach, informować o swoich własnych błędach - w ten sposób uczy ją Pani, że każdy je popełnia, ale to nie jest powodem do złego samopoczucia.


Polecam wspólne czytanie bajek terapeutycznych: „Nocne straszydła. Dlaczego dzieci boją się zasypiać” autorstwa Winemana Marcusa, „Pogromca potworów i magia strachu” autorstwa Wojciecha Kołyszko oraz „Opowieści przeciwko lękom” autorstwa Linde von Keyserlingka.


Zalecam kontakt z psychologiem dziecięcym w celu przeprowadzeniu diagnozy i ustalenia sposobów pomocy córeczce. Im wcześniej zostanie podjęte działanie, tym większe jest prawdopodobieństwo ustąpienia objawów.


Pozdrawiam serdecznie,
Anna Leszczyńska

Zobacz inne porady w tematyce: lęk separacyjny, histeria, złość, strach, lęk

Lubisz CzasDzieci.pl?  Polub nas na Facebooku!

Komentarze


Portal CzasDzieci.pl ma przyjemność współpracować z gronem ekspertów, jednak często problemy wymagają pilnej lub dodatkowej porady medycznej. CzasDzieci.pl nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z zastosowania informacji zawartych w niniejszym serwisie. Zalecamy bezpośredni kontakt ze specjalistą w celu konsultacji danego problemu. Po zgłoszeniu pytania, zostanie ono po akceptacji redakcji umieszczone wraz z odpowiedzią konkretnego eksperta.

Przeczytaj również

Warto zobaczyć