Witam,

mam dwuletniego synka i głowę pełną wątpliwości o słuszność swojego postępowania. Przechodzimy właśnie okres dość intensywnego buntu i napady histerii, wymuszenia, płacz trwający nawet godzinę są u nas na porządku dziennym. Wiem, że te zachowania kiedyś w końcu miną, ale przyznam, że jest to dość męczący czas dla nas i bardzo chcielibyśmy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby przejść przez ten okres jak najłagodniej. Wiadomo, że najlepiej od razu zapobiegać wybuchom złości, ale właściwie co robić, jak postępować, gdy już dojdzie do tego napadu szału u synka? Zewsząd słyszę dobre rady, często ze sobą sprzeczne, stąd właśnie mętlik w głowie. Jedni twierdzą "nie ustępuj, bo ci na głowę wejdzie za jakiś czas", "wychowasz terrorystę", "musi mieć jasno stawiane granice". Inni z kolei przestrzegają przed długotrwałym płaczem źle wpływającym na psychikę dziecka, poczucie jego bezpieczeństwa i relacje z rodzicem. Dużo słyszy się ostatnio o rodzicielstwie bliskości, ale też wiele osób "zaleca" twarde zasady wychowywania. Którą drogę wybrać? Jak każda matka chcę najlepiej dla swojego dziecka. Posłuchać "dobrych ciotek" i wyjść z pokoju, kiedy kolejny raz maluch domaga się czegoś zakazanego przeraźliwym wrzaskiem i zostawić w samotności żeby się wypłakał? To nie leży w mojej naturze, po prostu tak nie potrafię. Ale czy ustępstwem nie zrobię mu jeszcze większej krzywdy? Według mnie można czasem odstąpić od sztywnych reguł, a zakazywanie czegoś jedynie w myśl zasady "nie będzie tak jak ty chcesz, ja tu rządzę" jest trochę niedorzeczne. A może jednak się mylę? Nie chcę czuć się jak "treser", ale też martwię się, żeby nie wprowadzić dezorientacji u synka, raz na daną rzecz przyzwalając, a innym razem już nie. Proszę o rady, bo zwariuję.

Magdalena