Witam,

chciałam zapytać, jak postępować. Jestem mamą 5-latka, 3-latka, a niedługo przyjdzie na świat moja córka. Najwięcej trudności sprawia mi relacja z najstarszym, mam poczucie, że po okresie, gdzie mamy dobry kontakt, nadchodzi zwykle taki tydzień, dwa, gdzie w ogóle nie możemy się porozumieć. Wtedy odczuwam wiele emocji, złość, bezsilność, poczucie winy, smutek.

Mój 5-latek jest dzieckiem wrażliwym, ruchliwym, zainteresowanym światem, rozumie różne zasady, jednak w tych okresach staje się totalnym zaprzeczeniem tego, co napisałam. Gdy zwrócę mu uwagę, nie działa, pokazuję mu swoją złość - mówię, że mnie złości, obieca zmianę, za chwilę znowu to samo i śmiech przy tym. Jeść nie będzie sam, często muszę go karmić, oprócz słodyczy nic nie chce jeść sam, ewentualnie przy bajce... Wie, że jak zabierze coś młodszemu, ten zacznie płakać, zabiera mimo tego i nie odda, mimo że tamten płacze. Próby odizolowania obu do dwóch pokoi kończą się płaczem, że się boi albo rzucaniem przedmiotami w pokoju (muszę tak zrobić, gdyż inaczej ich nie "wyrwę" z danej sytuacji). Jak się boi i go wypuszczę z pokoju, znowu powtarza zachowanie, przez które miał przykre konsekwencje. Tak jakby izolacja czy obietnica kary np. brak bajki, wyjścia w ogóle nie działały. Gdy chcę z nim na spokojnie porozmawiać, zawsze zajmuje się czymś innym. Bawi się, nie patrzy w oczy. Blisko mnie chce być, kiedy jest zmęczony, senny. Tak to jedynie na krótko. Przytula się i odpycha zarazem, co jest bardzo trudnym doświadczeniem dla mnie. Lubi jednak łaskotki.

Jeśli chodzi o innych, to uwielbia się bawić, jest lubiany przez dzieci i dorosłych, aczkolwiek często mówi, że przedszkola nie lubi. Aczkolwiek poza jego murami, w parku lubi się z dziećmi z przedszkola spotykać. Panie mówią, że jest nadpobudliwy... Jestem smutna, że nie umiem do niego dotrzeć. Z młodszym rozumiem się lepiej, pewnie przez to, że częściej okazuje mi swoje uczucia i daje sygnały, że potrzebuje. Starszy ciągle w ruchu, trochę we własnym świecie, stale znudzony. Proszę o komentarz, poradę. Pozdrawiam.

Magdalena