Witam,

posiadam siostrzeńca, który w listopadzie 2017 r. skończył 2 lata. Patryk zachowuje się w sposób, który mnie niepokoi. Bardzo mało mówi: mama, dada, jajo, papa, cześć, miał. Nie używa takich słów jak "tak" lub "nie". Reaguje piskiem, gdy słyszy dźwięk suszarki, reaguje tak również w innych sytuacjach, np. obcinania włosów nożyczkami, robienia fryzury jego mamie.

Ostatni mój spacer z nim wyglądał następująco: biegał od bramki do bramki działkowej, pokazując na numer, mówiąc "yyyyy"... Odpowiadałam numer i tak 100 razy. Nie jest możliwe skupić jego uwagę na czymś innym, wcześniej podobna historia była z drzwiami. Patryk lubi bawić się kilkoma elementami, robi z nich ciągi. Nie przewiduje skutków swojego zachowania, potrafi rozbić szklankę, wylać coś specjalnie i nie wykazuje przejęcia z sytuacji i złości dorosłego. Śmieje się i potrafi zrobić to samo. Nie potrafi chodzić tylko biega. Gdy stoi, najczęściej drepcze w miejscu. Patryk dobrze nawiązuje kontakt wzrokowy, jest raczej uśmiechnięty. Potrafi się przytulić, reaguje histerią, gdy się coś mu zabierze. W rodzinie szwagra dziecko siostry ma stwierdzony autyzm. Martwię się, bo mam przeczucie, że coś jest nie tak. Moja siostra kategorycznie odmawia pójścia z dzieckiem do lekarza, mówiąc, że dziecko ma czas i jest jeszcze malutki. Na stałe mieszkają za granicą i niedługo z powrotem wyjeżdżają. Siostra jest osobą bardzo skupioną na sobie, często kłoci się z mężem przy dziecku, gdzie nie patrzą na dziecko. Na moje sugestie odpowiadają żeby nie wynajdywać problemów tam, gdzie ich nie ma. Szkoda mi dziecka, wolałabym się mylić, ale myśli nie dają mi spokoju czy wszystko z nim w porządku, a jak wiadomo, im wcześniej tym lepiej zacząć jakiekolwiek leczenie.

Ewa