Witam serdecznie,

moja córka ma 2 i 8 miesięcy. Od 4 września poszła do przedszkola. Początki wyglądały optymistycznie, lecz od dwóch dni płacze w nocy, że nie chce do przedszkola, że się boi, niestety jeszcze słabo mówi, więc nie wie jak opowiedzieć, co się dzieje. Zaczęło się od tego, że nie chciała spać na leżaczku. Spała przykryta kołdrą na siedząco przy stoliku. Panie tłumaczyły się, że córka jest zbyt ciężka żeby dały rade ją przenieść (waży 21 kg i ma ponad 105 cm wzrostu, jest duża jak na swój wiek). Pytana odpowiadała, że boi się pająków. Dodam, że mieszkamy w domku, wiec pająki i inne owady nie są dla niej żadną nowością, nie zauważyłam żeby się ich bała, brała pająki na ręce... Oczywiście poinformowałam panią o swoich spostrzeżeniach. Majka dostała wykład, że w przedszkolu nie ma pająków, bo pani też się ich boi i zawsze wygania pająki. Następny dzień był jeszcze gorszy, znowu rzucała się w nocy, że nie chce do przedszkola, całą drogę płakała niesiona na rekach. Zanosiła się zostając na sali sama. Tym razem nawet nie zasnęła. Pani zwróciła mi uwagę, że tak wierzgała na leżaku, że go rozwaliła. Zastanawiałam się, co musiało doprowadzić ją do takiego stanu żeby z taką siła kopała w leżak. Czyżby panie na siłę próbowały ją przykuć do leżaka? Mała w tym dniu zabrała swoja kołderkę do domu. W tym też dniu byłam świadkiem pewnego procederu, a mianowicie: w grupie córki jest dziewczynka, która zawsze z rana płacze. Pewnie w dzień też jej się zdarza popłakać, ale dzisiaj z rana wydawałoby się, że dziewczynka robi postępy. Nawet ją pochwaliłam. Odbierając jednak córkę zauważyłam, że owa dziewczynka siedziała przy stoliku i płakała, gdy inne dzieci jeszcze spały. Pani siedziała w kącie z dzieckiem, które dostało gorączki i czekało na rodziców, a pani do pomocy myła krzesełka nie zwracając uwagi na płaczącą. Usłyszałam tylko: "Ania, czego ty znowu płaczesz", wychodząc z szatni usłyszałam przeraźliwy płacz. I zobaczyłam panią od pomocy wlekącą dziewczynkę z sali. Weszła z nią do innego pomieszczenia, po czym zostawiając ja samą wyszła. Zaniepokojona płaczem z innej sali wyszła pani, która podchodząc do pomocy zapytała z uśmiechem: "Co, egzorcyzmy?" i obie zaczęły się głupio uśmiechać. Obraz ten tak głęboko utkwił mi w głowie, że nie wiem, czy dzisiaj zasnę. Zastanawiam się, co z tym zrobić, do kogo się udać? Widać było po rozmowie obu pań, że proceder ten jest chyba dosyć popularny w tym przedszkolu. Chcę wierzyć, że w tym pomieszczeniu był ktoś, kto się zajmuje takimi "płaczkami", ale jeśli te dzieci są zostawiane tam same sobie? Nie mogę sobie darować, że nie zareagowałam, ale sama miałam płaczącą córkę na rekach... Zaczęłam snuć przypuszczenia, że coś w tej grupie dzieje się niedobrego. Tylko jak dowiedzieć się tego od dziecka, które jeszcze słabo mówi? Próbowałam podpytywać czy pani zamykała ją w innym pokoju, ale odpowiedziała "tak" ... Myślę, że na odczepnego, bo nie było w tym żadnych emocji. Zastanawiam się, czy jutro porozmawiać o tym z wychowawczynią, czy też z dyrektorką przedszkola, a możne z rodzicami dziecka? Mam obawy, czy moją interwencją nie zaszkodzę córce... Proszę mi doradzić, co mam zrobić.

Anna