Witam,

synek szwagierki za trzy tygodnie kończy trzy lata. Już jakiś czas temu z mężem zaobserwowaliśmy dziwne zachowanie w jego rozwoju. Najgorsze jest to, że nie reaguje na swoje imię, na zakazy, nie wykonuje poleceń. Rozwój mowy bardzo słaby. Nigdy nie słyszałam od niego słów: mama, tata. Zna cyfry, ale nie używa ich do policzenia przedmiotów. Zna litery. Z rozsypanych literek potrafi ułożyć wyraz, ale chyba nie rozumie jego znaczenia. Uczył się tego na laptopiku dla dzieci. Wie, że królowa jest na literę k, ale innego słowa na tą literę nie wskaże. Pozwala się przytulać najlepiej swojej mamie. Z tatą lubi wygłupy i się wtedy śmieje. Przy samochodach ciekawiły go tylko kółka. Jeśli przyjeżdżają z nim do naszego domu to biega dookoła pomieszczeń. Wchodzi jednymi drzwiami, a wychodzi drugimi. I tak w kółko potrafi pół godziny. Chwilę przerwy i znów. Ostatnio jak my byliśmy u nich to wsiadał przednimi drzwiami do samochodu, a wsiadał tylnymi. Nie je samodzielnie. Nawet kanapki. O łyżce lub widelcu nie mówiąc. Kiedy siedzi w piaskownicy z moimi córkami to ich w ogóle nie dostrzega. Sypie piachem, zabiera zabawki. Brak z nim kontaktu wzrokowego. Nie pokazuje palcem albo ręką, że coś chce. Nie prosi o jedzenie i picie. Do jedzenia najlepiej jak ktoś go trzyma na kolanach, a mama karmi. Czasami zje jak dostanie telefon z gierkami. Załatwia potrzeby do toalety, ale np. siku czasami sygnalizuje łapaniem się za krocze. Na kupę zaczyna stękać wcześniej. Czasami się zawiesza. Uwielbia reklamy w telewizji. Boi się golarki elektrycznej do włosów. Czasami odkurzacza i blendera. Nie lubi kolorować i rysować. Zna kolory. Nie pokazuje zwierząt. Nic go nie interesuje. Na spacerze ucieka. Nie chce chodzić za rękę. To tak chaotycznie trochę co mi się przypomina. Mam dwie córki. Sześcioletnią i prawie dwuletnią. Widzę przepaść między moją dwulatką a nim - trzyletnim. Moja córka mówi, pokazuje, reaguje normalnie. Rozwija się prawidłowo. Kiedy napomknęliśmy z mężem rodzinie, że z ich dzieckiem coś może być nie tak, to się obrazili na nas. Kiedy przyjeżdżają do nas to on biegnie do pokoju dzieci i bierze takie duże kostki z pianki jakby do gier planszowych tylko mega duże. Nie wita się z nikim. Biegnie jakby nikogo nie było dookoła. Nie robi papa. Wsiada do samochodu i rodzice muszą też szybko wsiadać, bo zaczyna okropnie płakać. Nie używa np. telefonu do udawania rozmowy. To, że nie mówi, to fakt, ale go do ucha nawet nie przykłada. Dla niego telefon równa się gra. Przepraszam za chaotyczny trochę opis i literówki. Proszę o odpowiedź, bo żal mi malca...

Magdalena