Witam,

jestem mamą 6-letniej dziewczynki. Problemy zaczęły się jakieś 3 lata temu po rozstaniu z byłym mężem. Najpierw u małej był paniczny strach przed tym, że ją zostawię, niechętnie jeździła na spotkania z tatą. Od dwóch lat jeździmy z nią na spotkania z psychologiem, który stwierdził podejrzenie zespołu Aspergera, jednak z moich obserwacji jak i z rozmów przeprowadzonych z opiekunkami w przedszkolu (do którego córeczka chodzi odkąd skończyła 2 lata) jasno wynika, że dziewczynka nie ma zespołu Aspregera. Faktycznie w pierwszym kontakcie jest nieśmiała, ale chwilkę po poznaniu bawi się z dziećmi, rozmawia z dorosłymi. Ma natomiast zauważalne problemy sensoryczne... Dosłownie każde ubranie jest za małe, niewygodne, za ciasne. Ale najgorszym problemem jest to, że potrafi z błahostki zrobić problem na tyle istotny, że krzyczy wniebogłosy nawet o 6 rano. Płacze bardzo często i wiecznie jest ze wszystkiego niezadowolona. Problemem jest też to, że woła mnie do każdej czynności. Gdy siedzę obok niej, i mówi do mnie "mama" chcąc coś zakomunikować dalej, patrzę na nią, a ona tak długo będzie powtarzać "mama" aż w końcu powiem choćby "słucham". Na początku grudnia byłam zmuszona zmienić jej długoletnie przedszkole i mam wrażenie, że to przyniosło bardzo dobry efekt, gdyż chodzi tam bardzo chętnie i nie ma problemów z rozstaniem jak w poprzednim. Nie ufam Pani psycholog, do której uczęszcza córka, ale jej tata się uparł i za nic w świecie psychologa zmienić nie chce. Bardzo proszę o podpowiedź czy można wyeliminować wrzaski, które pojawiają się każdego dnia od samego rana. Dodam jeszcze, że córka będąc sama (ma jeszcze brata 8-letniego) jest bardzo grzeczna, krzyki pojawiają się rzadko i łatwiej ją uspokoić.

Magdalena