Dzień dobry,

mam 2,5-letnią córkę, z którą mam 2 problemy.
1. Wykorzystuje każdą możliwą okazję do ucieczek. Praktycznie każda wizyta w sklepie kończy się nagłą próbą ucieczki. Córka jest w pełni komunikatywna, sama przed każdym takim wyjściem poproszona powtarza zasady obowiązujące podczas zakupów, tzn. nie uciekamy mamusi, nie krzyczymy, nie rzucamy się na podłogę, nie piszczymy. Niestety najczęściej moment płacenia za zakupy, kiedy trzeba stać spokojnie przez kilka minut, to moment, kiedy córka wyrywa się i czmycha między półkami. W domu oczywiście sama mówi, że była niegrzeczna, bo uciekała mamusi, więc ma pełną świadomość, że postępuje źle. Mam możliwość pozostawiania jej z dziadkami, ale chcę zabierać ją wszędzie ze sobą. W ramach kary zostawiłam ją kilka razy z dziadkami, myśląc, że to pomoże (powiedziałam jej: "Nie jedziesz ze mną na zakupy, bo ostatnio mi uciekłaś w sklepie"), ale praktycznie zawsze schemat się powtarza. Na spacerach sytuacja wygląda podobnie: "Jestem dużą dziewczynką i będę sama szła chodnikiem". I awantura gotowa. Nie zawsze możemy spacerować w lesie albo innym bezpiecznym miejscu. Tłumaczymy z mężem, że nie może iść sama, bo ucieka, a poza tym jest niebezpiecznie, itp. itd., ale nie działa. Myślałam o zakupie smyczy, ale nie wiem, czy to jest dobry pomysł, bo nie o to tu chodzi. Kilka razy zrobiliśmy próbę w bezpiecznym miejscu: córka oddaliła się o nas o jakieś 200-300 m zanim w ogóle się odwróciła.
2. Rzuca się na podłogę, wyjąc niemiłosiernie, kiedy nie dostanie tego, czego chce. Trwa to już od pół roku i zdarza się kilka razy w tygodniu. Najdłuższy epizod trwał 40 minut. Podczas takiej akcji jestem zawsze w pobliżu, ale nie podchodzę do córki. Córka chce, żebym to ja do niej przyszła i otarła łezki (cytat). Nie ustępuję, po jakimś czasie z wielkimi oporami przychodzi do mnie i się przytula. Mam wrażenie, jakby to była cały czas próba sił. Oczywiście dużo rozmawiamy, nazywamy emocje, córka też już potrafi powiedzieć, że jest zła, że jest jej smutno, itp., itd. Zastanawiam się, czy mogę coś zrobić, żeby takie ataki wściekłości były rzadsze, bo jestem tym już strasznie zmęczona. Jest z natury strasznie uparta - cecha tatusia :) Jest jedynym dzieckiem, chodzi do żłobka od kiedy skończyła rok i 9 m-cy (sama chciała "iść do dzieci"), w żłobku zachowuje się bardzo dobrze. Śpi od roku we własnym pokoju w swoim łóżku, zasypia po codziennym czytaniu bajek, siedzę przy niej dopóki nie zaśnie, dużo się przytulamy, rozmawiamy. Bardzo ładnie się rozwija. Jest raczej typem dominującym niż uległym. Na placu zabaw jest w stanie wygonić starsze dzieci ze zjeżdżalni, itp. Korzysta z nocnika od kilku miesięcy, pieluchy tylko na noc, je samodzielnie, ubiera i rozbiera się prawie samodzielnie. Bardzo proszę o poradę.

Pozdrawiam,
Ewelina