Szanowna Pani,

protest dziecka w przypadku zakazu jest zupełnie normalną reakcją. To typowe zachowanie, gdy dziecko krzyczy, złości się, denerwuje, jeżeli rodzic mu na coś nie pozwala. W ten sposób dziecko uczy się relacji międzyludzkich, bada granice, które stawiają dorośli, uczy się norm, nakazów i zakazów, obowiązujących w otaczającym go świecie. Ważne jest jednak pamiętanie o dwóch kwestiach. Pierwsza kwestia to taka, że nie można zabraniać dziecku wszystkiego i mówić "nie" tylko dla zasady i zademonstrowania swojej władzy. Nakazy i normy powinny dotyczyć przede wszystkim kwestii istotnych, np. bezpieczeństwo i zdrowie dziecka. Drugą bardzo ważną kwestią jest to, żeby nie ulegać sprzeciwom dziecka i nie zmieniać swoich decyzji w ważnych sprawach. Jeżeli coś Pani ustala, to dobrze jest się tego trzymać, dokładnie i prosto tłumacząc dziecku, co ma robić (lub czego ma nie robić), dlaczego tak jest oraz mówiąc stanowczo "nie", jeżeli dziecko nie stosuje się do wyznaczonych norm. Dla rozwoju każdego dziecka jest bardzo ważne, aby rodzic ustalał pewne zasady i się ich konsekwentnie trzymał – są one jak drogowskazy dla małego człowieka, dzięki którym uczy się, jak należy się zachowywać w świecie. Dlatego, jeżeli ustala Pani, że córka nie powinna oglądać bajki, bo jest obiad – to córka nie powinna bajki oglądać. Należy powiedzieć córce zdecydowanym, spokojnym tonem, używając prostych zdań, że teraz nie będzie oglądać bajki. Jeżeli to nie wystarcza, to należy wyłączyć telewizor, komputer lub telefon i uniemożliwić dziecku włączenia sobie samemu. Córka, jak każde prawidłowo rozwijające się dziecko, za każdym razem będzie badać możliwość sprzeciwienia się regułom – krzykiem lub działaniem. I za każdym razem Pani musi być konsekwentna. To zapewnia zdrową relację pomiędzy rodzicem a dzieckiem oraz pokazuje, że to rodzic wyznacza normy i o nie dba, a nie dziecko. Inaczej można dojść do niebezpiecznej sytuacji, gdy dziecko poczuje słabość i niezdecydowanie rodzica, będzie naginało ustalone normy i wprowadzało swoje, co zdecydowanie nie jest dobre dla funkcjonowania rodziny. Polecam Pani zapoznanie się z książką autorstwa Jespera Juula pt. "Nie z miłości". Dobrze byłoby również udać się w celu konsultacji do specjalisty – psychologa dziecięcego (w poradni psychologiczno-pedagogicznej, w poradni zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży lub w prywatnej poradni psychologicznej) w celu uzyskania wsparcia dla siebie.

Z poważaniem,
Wiktoria Jaciubek