Witam,

mam dwie córki: 4- i 8-letnią. Młodsza jest taką "przylepką", wszędzie z mamą, tylko mama... i strasznie upartą, nie da jej się wytłumaczyć, że nie da się czegoś zrobić i ciężko wyegzekwować cokolwiek. Starsza zaś jest strasznie nerwowa: krzyczy, rzuca okularami, gryzie się lub bije po głowie, gdy próbuje poprosić chociażby o zrobienie lekcji, posprzątanie u siebie w pokoju... Mnóstwo gadania, nerwów, płaczu, a rezultaty marne... Jednym zdaniem: nie radzę sobie.
Do tego starsza córka od kilku miesięcy bardzo dużo zaczęła jeść; ba, ona żyje myślą o jedzeniu, jakby to była najważniejsza rzecz w jej życiu. Nie jest jeszcze gruba, ale widzę, jak przybiera na wadze. Ilości pochłanianego jedzenia są naprawdę duże, a już 10 min po posiłku chodzi i wypatruje, co może przegryźć . Czy to normalne?
Zaczęła się też "ciaćkać": wróciły bajki, lalki, zdrabnianie słów - zabawy typowe dla maluchów. To straszne, ale wstydzę się czasem zachowania starszej córki przed ludźmi...
Prawie rok temu rozstałam się z ich ojcem, ale czy to wszystko tłumaczy? Mam nowego partnera, dzieci go akceptują, lubią. On też ma córkę - 10 lat. Dziewczyny się dogadują (czasem są jakieś spięcia, zazwyczaj przez zachowanie mojej starszej córki).
Jak sobie z tym radzić, co mam robić ? Kocham moje dziewczyny, ale chwilami nie daję rady i marzę o chwili spokoju... Czasem czuje się jak wyrodna matka...

Norcia