Witam,

syn chodzi do 5-latków, jego zachowania w przedszkolu się zmieniają, raz jest dobrze, raz źle, a co dzień rano płacze z byle powodu, np. "czy pani wyciągnie mu rękawy bluzki spod kurtki"? I następuje płacz, wiec ja mówię, że jak poprosisz, to wyciągnie. "Czy pójdą na dwór (wyjście z grupa dzieci)" i płacz.

Dziś w przedszkolu podpisywałam zgodę na kontrole zębów, i syn zamiast iść do dzieci się zacząć bawić, stanął obok mnie i zaczął płakać.
Nie mam już siły, żadne dzieci tyle nie płaczą, co syn. Za rok do szkoły i obawiam się, że będzie takim popychadłem. W domu jest całkiem inny, śmiały, ma takie odzywki, że nikt by nie powiedział, że to to samo dziecko, wśród braci ciotecznych jest śmiałym, głośnym dzieckiem.

Ja będąc dzieckiem byłam taka sama (tak mi mama moja mówi i żebym się nie dziwiła, że dziecko jest takie). Mąż również był nieśmiałym dzieckiem, dzieci mu dokuczały, dopóki kiedyś nie wybuchnął i nie uderzył kolegi w nos, bo ten mu ciągle dokuczał.

Martwię się o syna, niby dzieci z roku na rok się zmieniają, ale jak on sobie poradzi w szkole, jak będzie z byle powodu płakał?

Edyta