Witam,
Po wakacjach moja 5-letnia córka rozpoczęła zerówkę przedszkolną. Pierwsze dwa dni przeżyła w pełnym entuzjazmie, bawiła się z rówieśnikami. W pierwszym tygodniu przedszkola dziewczynki z jej grupy wykluczyły ją z zabawy (6 dziewczynek w grupie). Umówiły się, że nie będą się z nią bawić i były w tym konsekwentne. Przyczyną było to, że córka popchnęła jedną z nich "i nie została ukarana". Sytuacja nierozpoznana przez nauczycielki trwała około tygodnia. Dziecko było bardzo smutne, samotne. Nauczycielki nie rozpoznały tej sytuacji z powodu infekcji córki (miała gorączkę w przedszkolu). Dziecko zaczęło być bardzo nerwowe. Ze stresu wymiotowało rano. Ponadto sytuacja pokryła się z moim wyjazdem na kilka dni. Własnymi siłami "rozpoznaliśmy sytuację" i prosiliśmy wychowawczynie o pomoc. Powolutku sytuacja z koleżankami zmienia się na plus (rozmowy wychowawczyń, poranek dziewczynek u nas w domu, itd. przynoszą skutki pod postacią tego, że dzieci nie są niemiłe dla córki).
Zachowanie córki nadal budzi wiele wątpliwości:
- córka nadal nie uczestniczy w swobodnej zabawie z dziećmi,
- w zabawach kierowanych przez wychowawczynie dość aktywnie uczestniczy,
- zapowiada, że będzie się bawiła z dziećmi kiedy chce,
- że będzie sobie leżała na "pufie" (jakby usprawiedliwiała się z tego, że chce być sama),
- rano przejawia niechęć przed przedszkolem - płacze, że będzie tęsknić do mamy, zapowiada, że będzie płakać w przedszkolu, jest smutna podczas porannej drogi do przedszkola,
- w domu (w bardzo uporczywym - w naszym odbiorze - sposób) ciągle pyta o jakąś wybraną kwestię, np. ojca pyta 20 razy w sobotę rano: czy będziesz się ze mną bawił? (on odpowiada jej grzecznie że tak, że zawsze dotrzymuje słowa) Czy po grze będzie mycie? Tak, będzie. Ale czy po grze będzie mycie? Która godzina? Za ile minut będę kłądła się spać? Za pół godziny - słyszy odpowiedź. A ile to pół godziny - i tak w kółko.
We wcześniejszych latach życia takie ciągłe pytania też się zdarzały;
- np. czy dziś wyjdziemy z przedszkolem na plac zabaw?
(domyślałam się, że na placu zabaw spotkała córkę jakaś przykrość, ona bała się powtórki i 20 razy się upewniała).
Ale te pytania o jakąś trudną dla niej kwestię się wyciszały po jakimś okresie czasu (tydzień, kilka tygodni). Nie były jednak tak "uporczywe".

Anna