Witam,
Mój synek Aleksander za miesiąc skończy 3 lata. Dwa tygodnie temu zaczął chodzić do przedszkola. Pierwszego dnia bardzo chętnie został i nawet nie zauważył, kiedy wyszłam. Gdy po niego wróciłam około godziny 12., siedział zapłakany na kolanach u przedszkolanki i ciągle mówił "chcę do mamy". Zabrałam go więc do domu. Kolejnego dnia jednak było już gorzej. Tylko zobaczył budynek przedszkola, zaczął płakać. Weszliśmy do szatni, a tam rozpacz. Kurczowo trzymał mnie za szyję i nie chciał w ogóle puścić. Byłam przerażona, zaczęłam się zastanawiać co takiego się stało, że nie chce tam zostać, ja mam same dobre wspomnienia z przedszkola, więc zaczęłam snuć teorie, że dzieje mu się tam jakaś krzywda. Muszę wspomnieć jeszcze o tym, iż synek bardzo mało mówi. Rozumie praktycznie wszystko, ale nie chce próbować powtarzać nowych słówek. Wypowiada około 30 słów, którymi ciągle się posługuje i nie da się absolutnie namówić na powtórzenie jakiegoś nowego słowa, kiedy go o to proszę odpowiada tylko "ja nie" i koniec. To też jest dla mnie spory problem, ponieważ nie mogę się od niego dowiedzieć co takiego nie podoba mu się w przedszkolu i dlaczego tak stresowo na nie reaguje. Po godzinie płaczu udało mi się jakoś ukradkiem uciec z przedszkola, jednak do godziny 12. miałam wyrzuty sumienia, że tak go zostawiłam. Kolejne dni wyglądały bardzo podobnie, czasem odprowadzał go mąż i było troszkę lepiej, ale po jakimś tygodniu, kiedy to właśnie mąż go odprowadzał, Olek dostał strasznej histerii, nie chciał męża odstąpić na krok, zjadł przy nim śniadanie, a później, gdy tatuś chciał go już zostawić samego, to całe zwymiotował. :(:( Następnie powiedział, że chce do toalety, mąż z nim poszedł, a gdy ten zamknął drzwi, mąż uciekł i także miał ogromne wyrzuty sumienia. Muszę jeszcze dodać, że gdy go odbieramy zazwyczaj jest zadowolony i mówi, że jutro już nie będzie płakał... Następnego dnia po tym dla mnie tragicznym dniu, dostał na wieczór gorączki. W nocy często się budził i płakał (zdarza mu się także posikać w nocy). Wczoraj rano miał podwyższoną temperaturę, więc zostawiłam go na jeden dzień w domu. Ale dziś rano nie było już śladu po chorobie, więc zaczęliśmy się ubierać do przedszkola, jak tylko usłyszał to słowo to zaczął płakać już w domu. Ale jakoś go namówiłam na przejażdżkę do przedszkola. Jednak kiedy tylko weszliśmy do środka zaczął strasznie płakać. Usiadł w szatni na ławeczce i nawet nie zdążyłam mu zdjąć kurtki, ani zmienić bucików, jak zaczął wymiotować. Przebrałam go więc w czyste rzeczy. I chciałam zaprowadzić do sali zabaw. Ale on stwierdził, że chce siusiu. Ciągle płakał i nawet na moment nie przestawał. Poszłam z nim do łazienki, a tam zobaczyłam, że ma zasikane majteczki :(:( Znów go więc przebrałam. Uspokoił się u mnie na kolanach. Ale postanowiłam, że to jest ten moment, że muszę go już zostawić. Dałam mu więc buziaka i już zrobił krok na salę trzymając mnie jeszcze za rękę, po czym wrócił się wtulił i znów zaczął płakać... Mało brakowało, a i ja zaczęłabym płakać. Powiedziałam jednak idź się baw, a ja niedługo po Ciebie przyjadę. I wtedy któraś przedszkolanka wzięła go na ręce, a ja po raz kolejny uciekłam. Wróciłam do domu i płakałam jak dziecko. Jestem w kropce, zupełnie nie wiem co robić, żeby jakoś zniwelować jego stres.. Nie wiem zupełnie jaka jest tego wszystkiego przyczyna, ponieważ często zostawał z różnymi członkami rodziny, kiedy ja czy mąż wychodziliśmy do szkoły lub pracy... Dodatkowo kiedy wraca do domu nie odstępuje mnie na krok, ciągle się przytula i siedzi mi na kolanach, nawet do toalety nie mogę wyjść sama. Ciągle musi mnie mieć w zasięgu wzroku. Wiem, że rozwój z rówieśnikami jest bardzo potrzebny małemu dziecku, a Aleksander jest jedynakiem i na co dzień nie ma zbyt wielkiego kontaktu z dziećmi. Zawsze jednak chętnie do takiego kontaktu dążył. Teraz nie chce nawet słyszeć słowa "przedszkole", a przecież tłumacze mu, że tam jest fajnie, jest dużo dzieci i zabawek to on odpowiada tylko "nie tam bee", a oczy napełniają mu się łzami. Bardzo proszę o pomoc, ponieważ jestem już zupełnie zrezygnowana i najchętniej zabrałabym go z tego przedszkola w sekundę. Mąż twierdzi, że jeśli przez kolejne dwa tygodnie nic się nie poprawi to Olek nie będzie już chodził do przedszkola. Ale ja niedługo zaczynam pracę i nie mam innego wyjścia... Proszę mi powiedzieć, co mam robić jak się zachowywać, może to nie ja powinnam go prowadzać do tego przedszkola? Proszę także o poradę w kwestii mówienia mojego synka.

Pozdrawiam
Lena