Dzień dobry,
Mój synek ma dokładnie 3 lata i 7 miesięcy i wcale nie słucha nas (mnie i męża), a przynajmniej tak twierdzą inni. Jest on niezwykle żywiołowym dzieckiem, z każdym chce rozmawiać (nawet z obcymi), gdy idziemy na spacer do wszystkich mówi dzień dobry, pyta się co słychać, umie poprosić o coś. Generalnie uważam, że potrafi być bardzo miły. Niestety nie chodzi do przedszkola i ma bardzo ograniczony kontakt z innymi dziećmi (względy finansowe).
Problem zaczyna się, kiedy ma bawić się z innymi dziećmi - nie potrafi się dostosować, sypie piaskiem, rzuca gałązkami i patyczkami, tłumacząc coś podnosi głos i wymachuje rękoma przed buzią, podbiega do dzieci i je bez powodu popycha lub szczypie. Kiedy wołam go lub sama podchodzę, ponieważ chcę wytłumaczyć mu, że tak nie wolno on zaczyna uciekać (za każdym razem). Muszę dodać, że ostatnio (przez około tydzień) spędzał popołudnia z dwiema córeczkami kuzyna męża i przestał nas w ogóle słuchać. Co zresztą na każdym kroku podkreślali: wujek, kuzyn i kuzynka. Efekt był taki, że na każdym kroku był upominany, karany i obwiniany za wszystko, a ja po kilku dniach chodziłam zapłakana, ponieważ słyszałam ciągle, że muszę iść do psychologa z nim, że nie radzimy sobie z jego wychowaniem, że wychowuję na pokaz, a on i tak nie słucha i cały czas obsypuje piachem dziewczynki lub je popycha. Doszło nawet do tego, że któraś z nich się przewróciła, a on zaczął uciekać, tłumacząc swoje zachowanie tym, żeby nikt nie krzyczał na niego. Pod koniec wizyty to już bez powodu mały podbiegał do dziewczynek i je kopał i popychał.
Kolejnym problemem jest to, że on często mówi do nas "nie lubię cię itp.". Nie wydaje mi się, żeby to było coś strasznego, niestety inne osoby twierdzą, że jest to niedopuszczalne. Jak reagować na takie słowa?
Ogólnie rzecz biorąc chciałabym prosić o pomoc w rozwiązaniu tego problemu. A może rzeczywiście zgłosić się do psychologa? Chociaż osobiście uważam, że on nie jest aż taki zły.

Ewa