Witam Jak mam wytłumaczyć synowi, że to co robi jest nieładne i niebezpieczne dla niego i otoczenia?
Otóż problem tkwi w tym że mój 21-miesięczny synek rzuca wszystkim co wpadnie mu w ręce, począwszy od miękkich zabawek, przez drewniane klocki, chrupki kończąc na wylewaniu gorącej herbaty. Widać ze sprawia mu to przyjemność.
Od zawsze lubił rzucać wszystkim na podłogę i obserwować co się z tym dzieje. Pozwalałam mu na to, gdyż w ten sposób poznawał "świat", jest wielkim obserwatorem i ciekawym na wszystko co wokół niego się dzieje dzieckiem. Nie chciałam tego hamować, a po drugie uważam to za normalne zachowanie dziecka w tym wieku. Jednak nie wiem jak kierować tym mądrze na tyle aby było to również bezpieczne, przede wszystkim dla niego.
Nasza inicjatywa w tej sprawie, to ciągłe tłumaczenia, typu: "nie wolno rzucać, bo zabawka się zepsuje i czym się Jaś będzie bawił?", "mamie wcale się to zachowanie nie podoba i uważam, że zabawkom też nie", "nie wolno tak robić, bo zabawki będą smutne i nie będą chciały się z Jasiem bawić", "Jasiu nie wolno herbaty wylewać, bo to jest gorące "gogo" , to jest niebezpieczne, tatuś będzie płakał, będzie smutny"- na takie zwroty Jasio przeprasza zabawki, ludzi, ale po jakimś czasie robi to samo i czeka na naszą reakcję. Pozwalamy mu dotknąć gorącego kubka, żeby poznał co to znaczy gorące. Staramy się mówić do niego spokojnie, stanowczo. Czasami umyślnie podnosimy głos, ale on zaczyna się śmiać i rzuca czymś ponownie lub też wykrzykuje jakieś słowo - myśli, że to zabawa. Kar cielesnych nie stosujemy. Próbowaliśmy również metodę zabierania zabawek za karę i oddawania ich po pewnym czasie, przypominając mu czemu zostały zabrane i przypomnienie by nimi nie rzucał. Również go chwalimy gdy ładnie się bawi, zrobi coś miłego, żeby utrwalić mu pożądane zachowania.
Myślę, że on rozumie, że takie zachowanie nie jest dobre, ale to robi. Być może chce zwrócić na siebie uwagę, której ma bardzo dużo z naszej strony (bawi się z nami, ciągle rozmawiamy, czytamy, bajki oglądamy, nawet pomaga mi podczas przygotowań do obiadu:podaje ziemniaki, myje warzywa itp.). Jednak jego poczynania są również podczas wspólnej zabawy jakby nagle chciał coś zbadać.
Zdaję sobie sprawę, że jego zachowanie jest normalne, że musi jakoś poznać środowisko wokół siebie, wypróbować ludzi- kto na ile mu pozwoli, czasami pobroić, ale to się staje coraz bardziej niebezpieczne dla niego samego.
Co mam zrobić, jak mu to wytłumaczyć, że kogoś to boli, jest mu przykro? On bardzo ładnie przeprasza, ale nie możemy mu pozwalać na takie rzeczy. Jak wytyczyć granice, czym może a czym nie wolno rzucać?

Krystyna