Dzień dobry,
Nasza historia zaczęła się całkiem przypadkowo. Hubert, bo tak ma na imię nasz synek, gdy był całkiem małym chłopcem (niespełna rok) popłakał się tak mocno, że w czasie tego płaczu zwymiotował. To były jego pierwsze wymiociny i my jako rodzice się przejęliśmy i zaczęliśmy Go głaskać i pocieszać mówiąc nic się nie stało, zdarzyło się... W bardzo krótkim czasie zauważyłam, że nasz synek przy każdym płaczu wymiotował, a następnie wymiotował, gdy ja mu czegoś zabraniałam! Doszło do tego, że 1,5 roczne dziecko wkładało sobie paluszki do buzi przy każdym moim "nie wolno"!!! Na szczęście problem w domu został opanowany i te sytuacje w końcu stały się rzadkością.
Hubert od początku września zaczął chodzić do żłobka. Pierwsze 4 dni były super :) Bardzo mu się spodobało :) niestety złapał okropny katar i kolejny tydzień spędził w domu. Po tygodniu wróciliśmy do żłobka i Hubert zaczął bardzo mocno histeryzować, kiedy ja wychodzę z sali i Go zostawiam i oczywiście wymiocin nie ma końca :( nie wiem co mam zrobić... Nie chcę aby pobyt w żłobku zamienił się w pobyt w żłobkowej toalecie :( Panie opiekunki mówią, że jest już lepiej, bo Huberta histeria ograniczyła się do 10-15 minut płaczu i jak tylko wchodzi to one wysyłają go do łazienki, aby nie wymiotował na Sali, więc śniadanie Go omija. Następnie nawet fajnie się bawi w grupie tylko czasami bije dzieci, gdy chce coś zdobyć...(kolejny problem). Następnie jest pora obiadu, który zjada w całości, bo jest bardzo głodny (nie jadł przecież śniadania) po czym Panie kładą dzieci na leżakowanie i Hubert znowu wpada w histerię, bo On nie chce się położyć i znowu wymiotuje cały obiad...
Nie chcę, aby mój synek ciągle wymiotował... Problem znowu zaczyna "wchodzić do domu". Jak mam mu wytłumaczyć, że jego wymiociny nie zatrzymają mnie przy nim w żłobku, że ja po niego wrócę, aby On jak inne dzieci spędzał fajnie czas na zabawie, a nie na stresie i wymiocinach....
Sylwia