Na skraju przesieki, w gnieździe uwitym przez panią skowronkową, razem z piątką rodzeństwa, przyszła na świat Hopka – ptaszyna bez skrzydełek, z króciutkimi nóżkami. Przez swoją odmienność i fizyczną kruchość została porzucona przez matkę, jednak los sprawił, że zaopiekował się nią Puchuuuch Leśny Duch. Puchacz budził postrach, krążyły opowieści, że nocami pożera małe zwierzęta i pisklęta. Jednak przy bliższym poznaniu okazuje się, że jest to ptak o wegetariańskich upodobaniach. Alex Donovici tworzy historię, która od początku sugeruje, że nie wszystko jest takie, jak się wydaje, a nasze przekonania o innych mogą być niezwykle krzywdzące. 

 

W pierwszej części „Skowronka Hopka. Nie ma rzeczy niemożliwych” przyglądamy się próbom usamodzielnienia Hopki. Pod czujnym okiem Puchuuucha Leśnego Ducha skowronka zyskuje pewność siebie i odwagę, która pozwala jej wspiąć się na najwyższe drzewo, aby zaśpiewać słońcu i ocalić od kolejnej zimy wszystkich mieszkańców lasu. Poznajemy również całe spektrum nieoczywistych bohaterów działających dla wspólnego celu. Hopka przyjaźni się z mądrym i sprytnym, chorującym na strach krukiem Tunkiem; miewającym ataki paniki, oczytanym i osiągającym prędkość światła ślimakiem – panem Błyskawicą oraz  Puchuuuchem Leśnym Duchem widzącym dobrze tylko w nocy. W drugiej części poznajemy także zawsze gotowego do pomocy Śnieżka, który, aby nie stać się ofiarą uprzedzeń, ukrywa przed światem, że jest wroną. Każde z nich przekracza własne słabości i działa dla wspólnego celu. Tylko czy ich wzajemne wsparcie wystarczy, aby uratować las przed wycinką? 

 

Wątek ekologiczny pojawia się w obu częściach przygód Hopki. Pierwsza z nich wzbudza empatię w stosunku do lasu i drzew, które stanowią schronienie dla ptaków i zwierząt. Przecież z każdym ściętym drzewem jakaś istota traci swój dom. Przyjaciele robią więc wszystko, aby powstrzymać ludzi przed dalszym niszczeniem ich siedlisk. Z kolei głównym tematem drugiej części „Skowronka Hopka. Na ratunek zimie” jest zanieczyszczenie środowiska objawiające się wysoką temperaturą i duszącym powietrzem w lesie. Okazuje się, że przyczyną takiego stanu rzeczy jest płonące wysypisko śmieci, które Hopka odnajduje dzięki zafascynowaniu indyka-strojnisia plastikiem. W tym miejscu nie można nie wspomnieć o cudownie ciepłych i kolorowych ilustracjach stworzonych przez Stelę Damaschin-Popę. Uchwycony w biegu, z podskakującym naszyjnikiem, indyk Lalek z pewnością byłby nimi zachwycony. 

 

 

Perypetie małej skowronki uczą, że niepełnosprawność i odmienność nie definiują,
a jedynie stanowią część złożonej tożsamości. Dzięki własnej sile, a także wsparciu najbliższych Hopka może w pełni uczestniczyć w życiu lasu. Przyjaciele są świadomi własnych ograniczeń, ale także mocnych stron. Dzięki temu ptaki potrafią wspólnie podejmować wyzwania, uczyć się i odkrywać nowe możliwości.

Rdzeniem opowieści jest świadomość, że choć wszyscy różnimy się od siebie, to razem możemy dokonywać wielkich rzeczy, a uważność na potrzeby drugiej osoby pomaga w tworzeniu relacji i osiąganiu celów. Główną wartością jest bycie sobą i akceptacja grupy, która nie tylko wzmacnia poczucie więzi, ale również inspiruje do rozwoju. Jak mówił Puchuuuch Leśny Duch: Brak skrzydeł nie powinien ci przeszkadzać w tym, żebyś robiła, co zechcesz. Jesteś niezwykła i usłyszy o tym cały świat. 

 

Skowronka Hopka z łatwością zaraża entuzjazmem i zdobywa sympatię czytelników. Jej perypetie odkrywają przed najmłodszymi nie tylko złożony świat społecznych relacji i tematykę niepełnosprawności, lecz także wpływ ludzi na środowisko. Czy przyjaciołom uda się ochronić las? Przeczytajcie, aby się przekonać!

 

Książki o skowronce Hopce są dostępne na stronie Wydawnictwa ToTamto.

---

Aleksandra Kocoł