Szanowna Pani
Zwracam się do Pani z uprzejmą prośbą o informacje co powinniśmy zrobić w takiej sytuacji. Syn ma 2 latka i 9 miesięcy. Zajmuje się nim mąż, ponieważ obecnie nie pracuje. Synek jest bardzo rezolutny, bystry, wszystko rozumie, przyniesie o co poprosimy, zaczyna składać słowa w zdania, chociaż bardzo krótkie (2 -3 wyrazy). Tyle, że od ok. 1,5 tygodnia coś się zmieniło w jego zachowaniu. Pierwszy raz zdarzył się kiedy wróciliśmy z mężem od bratowej (Tam bardzo ładnie bawił się z dwoma kuzynami) i nie chciał wysiąść z samochodu. Było już ciemno, a on się uparł, ze nie wysiądzie. W końcu zaczął bardzo płakać, jak chcieliśmy go wziąć. Niestety musieliśmy na siłę przynieść
go do mieszkania, bo tłumaczenia nic nie skutkowały. Potem były kolejne razy. W łazience po umyciu płacz bo nie umyje zębów, nie ubierze się (nawet do 2 godzin), weszliśmy do sklepu zobaczył nagle choinkę i stanął przy niej, dalej nie pójdzie i znowu płacz, krzyk jak chcemy go wziąć, żadne słowa nie działają. W domu mówimy do niego, że jak się uspokoi to przyjdziemy i wtedy będziemy rozmawiać, tyle, że chyba nawet nie słyszy bo tak mocno krzyczy. Ponieważ synek ma mały kontakt z dziećmi ostatnio zapisaliśmy synka na zajęcia dla 3 latków w grupie (spotkania dzieci z rodzicami raz w tygodniu o godz. 10:00). Przez pierwsze dwa zajęcia oswajał się z nowym miejsce, ale powoli zaczął uczestniczyć, wykonywał polecenia, kiedy dzieci oddawały do worka różne przedmioty także (trochę nieśmiało) oddawał, natomiast ostatnio nie chciał oddać Pani prowadzącej takich małych poduszek. Jak próbowałam mu wytłumaczyć zaczął płakać i coraz bardziej, krzyczeć. To, że nie reagowałam tylko czekałam jak się uspokoi też nic nie pomagało. Sam nie wiedział czego chce - czy usiąść, czy pójść, nie wiedział co ze sobą zrobić, wymyślał że chce usiąść, zaraz że znowu coś innego, a przy tym bardzo płakał, krzyczał. Jak zaczęłam ubierać kurtkę mówiąc, że musimy iść do domu zaczął jeszcze bardziej krzyczeć, musieliśmy z mężem na siłę go ubrać i pojechać do domu, ponieważ nic nie dawało rezultatu. Jak minie płacz tłumaczymy mu delikatnie, że takie zachowanie jest złe i żeby tak już nie robił, i że go bardzo kochamy i następnie przytulamy. Po wszystkich takich sytuacjach albo zasypia (jak jest pora spania), albo co dziwne przeważnie zaczyna się bardzo ładnie bawić, biegać, uśmiechać. Czy takie zachowanie dziecka jest niepokojące? Jak chodzić z synkiem w miejsca publiczne i poradzić sobie, gdy znowu zdarzy się taka sytuacja? Może takie sytuacje spowodowane są zmianą pory roku i dziecko nie może się z tym oswoić, bo teraz częściej jest w domu niż na zewnątrz, chociaż staramy się aby się nie nudził i wymyślamy różne zabawy. Czy konieczny jest psycholog dziecięcy? Może coś z mężem robimy nie tak jak trzeba. Chcielibyśmy mu pomóc. Nie wiem czy to także jest niepokojące, ale od kilkunastu miesięcy od kiedy ma swojego lubionego misia, z którym śpi. Czasami w ciągu dnia bierze go do ręki i przykłada do ust i chodzi albo stoi z nim. Bardzo proszę o odpowiedź.
Z poważaniem,
Lidia

Pytanie przesłała Pani Lidia