Witam,

mam problem z uspaniem córki i w dzień i w nocy. Do siódmego miesiąca
córka zasypiała sama, problem zaczął się gdy mała zaczęła się przekręcać na brzuszek i bawić się w łóżeczku. Zaczęliśmy ją z mężem usypiać na rekach i bujać. Córka ma teraz 13 miesięcy i od 5 dni próbujemy ją nauczyć zasypiać samej i nie spać z nami w nocy. Problem jest taki: po zjedzeniu kaszki (w łóżku - może od razu podeszliśmy do tego za surowo) głaszczemy ją po główce i mówimy, że teraz ma spróbować zasnąć sama i wychodzimy. Samo odejście od łóżeczka zaczyna się wrzaskiem, krzykiem z płaczem, czasami nawet potrafi się zaciągnąć. Stoi na rogu łóżka i ani myśli się uspokoić. Wiec po pierwszym wyjściu wracamy za ok 3 minuty potem to po 5.
Zasypia dopiero jak któreś z nas jest przy niej, chwilę pogłaszcze po główce i siedzi obok łóżeczka. Usypianie jej trwa od godziny do 2.Nie wiem sama czy stosuję dobrą metodę, boję się, że córka może przeżywać ogromny stres, który jej już zostanie. Podeszłam do tego w taki sposób ponieważ usypianie jej na rękach nie było łatwe, ponieważ strasznie nam się wyrywała i trzeba było ją czasami przytrzymywać na siłę, usypianie to trwało do 1,5 godziny, min. godzinę. Położenie jej obok i usypianie nie wchodziło w grę, ponieważ od razu chciała się bawić. A jak ja próbowałam przytrzymać to się strasznie wyrywała.
Co mam robić, czy być cierpliwą i czekać aż zrozumie, że jest pora spania i niech próbuje sama zasnąć, czy dalej stosować metodę wracania po paru minutach? Muszę przyznać, że czas jej usypiania z dnia na dzień się skraca - wczoraj to było 40 minut, a czas początkowy to były 2 godziny.

Kinga