Witam. Jestem Polką, mąż jest Chińczykiem, mieszkamy w Polsce i chcielibyśmy, aby nasze dziecko (jestem dopiero w ciąży) było co najmniej dwujęzyczne. Z chińskiego rozumiem proste zdania, jednak intensywnie się
uczę, żeby rozumieć wszystko. Mąż mówi po polsku tak sobie, zasób słownictwa ma bogaty, jednak kaleczy gramatykę polską niemiłosiernie. Dlatego wpadłam
na pomysł, żeby douczyć się chińskiego i stosując metodę OPOL wychować
dwujęzyczne dziecko. Moje pytanie pierwsze brzmi: ile godzin dziennie będzie
potrzebowało dziecko kontaktu z językiem chińskim, żeby go przyswoić jak
native speaker? Od razu dodam, że w Chinach nie ma czegoś takiego jak native
speakerów mandaryńskiego, tam się mówi dialektami, starsze pokolenie zna
tylko dialekt (np. teściowa potrafi mówić po mandaryńsku, teść w ogóle,
mieszkają w Chinach). Mój mąż po mandaryńsku ma, z tego co mówi, dość silny akcent (ja o wiele lepiej rozumiem innych Chińczyków niż jego). Gdybym z dzieckiem przeprowadziła się do Chin np. na miesiąc, to praktycznie nie ma
szans, że osłucha się z mandaryńskim, bardziej z dialektem. Mieszkam w
Warszawie i jest tu przedszkole Chińskie, bardzo drogie i dość daleko, ale
uczą w nim Chińczycy, oczywiście po mandaryńsku. Wcześniej miałam plan, żeby dziecko w wieku 3 lat zapisać do przedszkola anglojęzycznego, żeby było
trójjęzyczne i nie jestem jedną z tych nadambitnych matek, po prostu znajomość chińskiego i angielskiego to ogromna szansa w przyszłości.
Jest jeszcze jedna rzecz: obserwuję rodzinę mojego chińskiego wujka i polskiej cioci (nie zna chińskiego), którzy mają syna 11-letniego (nie zna w ogóle chińskiego, wujek dużo pracował, nie miał czasu nauczyć) i kilkumiesięcznego drugiego syna (wujek stara się mówić do niego po mandaryńsku, bo teraz już mniej pracuje). Rodzice wujka są na niego bardzo źli, że nie nauczył starszego syna chińskiego. Ja też uważam, że to trochę dziwne, bo dziecko wygląda jak Chińczyk a nie zna języka swojego ojca i jego rodziny, nie może się dogadać z wujkami, ciociami itd. Ciocia twierdzi, że puszczała mu bajki i piosenki po chińsku i jest zdziwiona, że dziecko się z tych bajek i piosenek nie nauczyło języka. Sądzę, że o wiele łatwiejsza sytuacja byłaby w przypadku, gdyby ciocia była Chinką a wujek Polakiem. Jak oni mają wybrnąć z tej sytuacji? Wujek opłaca starszemu synowi zajęcia z chińskiego, na których uczy... Polka po sinologii.