Witam,
Córeczka przechodzi bunt dwu latka. Dziecko w wyżej wymienionym okresie
zaczyna zdawać sobie sprawę z różnicy między oczekiwaniami a możliwością
ich spełnienia. W przypadku, kiedy nie może spełnić swych pragnień (np.
poprzez zakaz rodzicielski) pojawia się nowe dla niego uczucie
frustracji i gniewu, pogłębiające się zwłaszcza w fazach zmęczenia, bądź
głodu. Dziecko poznaje w tym okresie siłę swojej woli, możliwość
samostanowienia i przeciwstawiania się rzeczywistości. Sprawdza też
zakres możliwości manipulowania rodzicami i szerokość pola stawianych
ograniczeń. Jest to też jeden z pierwszych, naturalnych kroków ku
samodzielności. Z uwagi na nie w pełni rozwiniętą umiejętność
kontrolowania emocji, dziecko popada jednak wtedy w huśtawkę skrajnych
nastrojów, ze szczególnie silnie eksponowanym gniewem i złością. Sprawia
to, że okres buntu jest bardzo trudny dla wzajemnej relacji rodzic –
dziecko. W sytuacji, kiedy Pani nie chce córeczce ustępować nie należy
tego robić. Na płacz i krzyk dziecka warto nie reagować i np. wyjść z
pokoju. Tak małe dziecko często ma trudność z samodzielnym uspokojeniem
się, więc po pewnym czasie warto zaproponować przytulenie lub wspólną
zabawę. Problem ze spaniem może również z tego wynikać. Córeczka chce
decydować. Warto znależć sposób na uśpienie jej np. wyciszanie poprzez
masaż i przytulanie czy czytanie książeczek. Wiekszość dzieci w tym
wieku potrzebuje drzemki, jej brak powoduje rozdrażnienie.

Pozdrawiam Maria Ziółkowska