Moja córka ma obecnie 5 lat i cztery miesiące. Od września chodzi do zerówki szkolnej. Próba posłania jej do przedszkola jako czterolatki nie powiodła się - bardzo szybko zrezygnowałam widząc jej histeryczny opór. Ze względu na to, że moją córką opiekuje się babcia, przedszkole miało być przyjemnością przebywania z dziećmi, do towarzystwa, których tak bardzo tęskniła. Z perspektywy czasu widzę, że problem tkwił w tym, że trafiła jako początkująca czterolatka do grupy dzieci pięcioletnich, które już trzeci rok chodziły do przedszkola. Obawiałam się początków w zerówce szkolnej, bo w grupie tej jest zaledwie kilkoro pięciolatków, a reszta to sześciolatki. Dodam, że wybrałam zerówkę w szkole ze względu na odległość od domu. Nie chciałam narażać dziecka na długie dojazdy autobusem do przedszkola, do którego miało szansę się dostać. Płacz i strach przed pójściem do szkoły trwały dwa tygodnie. Lekarstwem okazała się koleżanka Ola (również pięciolatka). Córka szybko polubiła nauczycielkę i kilkoro dzieci. Widzę też, że zrobiła duży postęp: zaczęła rysować (wcześniej jej to nie interesowało) i ogólnie zyskał bardzo jej rozwój społeczny. Cyfr i liczenia nauczyła się przed pójściem do szkoły, bo zaraziłam ją pasją do gier planszowych i łamigłówek logicznych. Rozpoznawania literek nauczyła ją babcia. W czym tkwi więc mój problem? Nie wiem, co mam zrobić w przyszłym roku szkolnym, czy posłać ją razem z całą grupą do pierwszej klasy i uniknąć stresu zmiany klasy, czy jeszcze raz powtórzyć zerówkę (jest taka możliwość, bo córka urodziła się we wrześniu 2008). Jeśli pójdzie do pierwszej klasy, to nadal będzie w grupie dzieci o rok starszych. Może w pierwszej klasie sobie z czymś nie poradzi? Nie chcę wywoływać u niej frustracji z powodu porównywania jej osiągnięć z dziećmi starszymi o rok. Jeśli powtórzy zerówkę, to w grupie będą przeważały pięciolatki. Jej rówieśnicy prawdopodobnie nigdzie nie będą stanowili większości, bo są rocznikiem na granicy zmian oświatowych. Uważam, że dzieci na danym poziomie edukacyjnym powinny być w tym samym wieku - wtedy mają mniej więcej zbliżony rozwój emocjonalny, fizyczny i umysłowy. Nie jestem zwolenniczką pomysłu wysyłania sześciolatków do pierwszej klasy. Niestety nie mam możliwości zapewnienia córce klasy złożonej w przeważającej części z rówieśników. Czym się więc kierować w przyszłości?
Joanna