Nasz prawie 2 i pół letni syn w wieku 20 m-cy potrafił powiedzieć: lamborgini, chrysler viper, landrover i całkiem sporo słów związanych z życiem codziennym. Uczęszcza do przedszkola i nauczyciele martwią się, że nie chce uczestniczyć w zajęciach, krzyczy gdy przerywa mu się zabawę i nie powtarza wierszyków, piosenek. Nie uczestniczy w żadnych aktywnościach. Lubi występy teatrzyków, czytanie książeczek, ale nie komunikowania. Od pół roku praktycznie nie widać postępu w rozwoju mowy. Został daleko w tyle za rówieśnikami, którzy nie mówili w momencie, gdy Antoś przyszedł do przedszkola. Zmartwieni jesteśmy jego niechęcią do nauki mówienia i wybuchami płaczu przy próbach komunikowania się (np. chce sok i wyje, tupie zamiast powiedzieć, że chce wodę, wpada od razu w szał). Rozkłada prace w grupie, ponieważ awanturuje się każdorazowo o zmianę pieluchy (we wrześniu próbowaliśmy Antosia odpieluchować, ale przez 4 tygodnie dziecko nie wołało i historycznie reagowało na każdą zmianę zasikanego ubranka). Kiedy nieco podnoszę głos, żeby go zdyscyplinować słyszę: "mamusia nie ksziczy", więc rozumie co się dzieje. W sytuacjach, z którymi się nie zgadza (np. koniec zabawy) reaguje krzykiem, wyrywaniem się. Pomaga niezwracanie uwagi. Ale nie ma postępu w zmianie zachowania. A w domu jest jeszcze starsze dziecko w wieku szkolnym, które również wymaga naszej uwagi. Jak pomóc naszemu dziecku komunikować się z nami i z innymi?

Basia