Pani krótki list dotyczy wielu złożonych problemów, których niestety nie da się rozwiązać jedną wizytą u psychologa.

Po pierwsze należy rozstrzygnąć, z jakich powodów występują zaburzenia zachowania u chłopca. Możliwości jest kilka, jest również prawdopodobne, że niektóre z nich współwystępują razem. 

Chłopiec dorasta w rodzinie zrekonstruowanej. Jak radzi sobie z sytuacją, że nie wychowuje go jego tata? Czy ktoś pomaga mu to zrozumieć? Bo to jest proces, pojedyncza rozmowa nie wystarczy. Dlatego też, jeżeli ten wątek nie został rozwiązany, złe zachowania syna mogą być manifestacją, że on nie rozumie o co chodzi w jego życiu. Rozstania rodziców to ogromne obciążenie i zbyt złożony problem dla psychiki kilkulatka. 

Ponadto małemu urodziła się siostra - to kolejny czynnik, który często wyzwala niepożądane zachowania u starszego rodzeństwa, które wrzaskiem i rozrabianiem próbuje pozyskać dla siebie uwagę osoby najważniejszej - mamy. Każde małe dziecko kocha swoją mamę jak nikogo innego i chce mieć ją dla siebie i szuka i próbuje - tak jak potrafi. Bo często jest tak, że kiedy dzieci są ciche i grzeczne, nie poświęcamy im czasu, zajęci innymi ważnymi sprawami. Ale kiedy jest awantura - to co innego... :) Nie należy dzieci za to karać, lecz okazać zrozumienie - za spokojnymi reakcjami rodziców, przychodzi spokój ich dzieci. 

Kolejny istotny kłopot to zmiana poglądów wychowawczych i hierarchii spraw u Pani konkubenta. Jeżeli nie ma jednolitych oddziaływań, wspólnie uzgodnionych i akceptowanych przez obydwoje rodziców - to wychowanie dziecka, które i tak nie jest proste, staje się jeszcze trudniejsze. 

Ponadto, proszę wybaczyć, Pani partner nie ma ani cienia racji, nie pozwalając chwalić chłopca i wygłaszając ciągłe pretensje do niego. To właśnie nagrody, a nie kary są wychowawcze. Zadaniem dorosłych jest pokazywać, uczyć - najlepiej własnym przykładem, jak należy postępować. Często dorosłym niestety myli się to z wyłącznie egzekwowaniem, oczekiwaniem, ze dziecko powinno znać, rozumieć i stosować zasady życia społecznego. To z dobrego człowiek się uczy, a nie ze złego - każdy człowiek, nie tylko dziecko. Proszę przyjrzeć się własnym doświadczeniom. Do czego lubi Pani wracać pamięcią? Bez wątpienia do chwil miłych, kiedy Panią ktoś docenił, uszanował, pochwalił, zrozumiał, a nie wyśmiał, nakrzyczał i upokorzył. Taka droga - kar, zakazów, przymusu prowadzi donikąd. Nie zlikwiduje Państwa problemów z chłopcem, lecz na pewno je powiększy, tworząc samonapędzający mechanizm. Niesforni chłopcy szybko dostają etykietę łobuzów, z których to nic nie będzie. Jeszcze szybciej i trwale sami zaczynają o sobie tak myśleć. To droga, z której bardzo trudno zawrócić.

Jest Pani mądrą mamą, której instynkt słusznie podpowiada, że kłopoty trzeba rozwiązać jak najszybciej. Trzeba to zrobić umiejętnie. Polecam warsztaty umiejętności wychowawczych dla rodziców, które dadzą Pani wiele gotowych, praktycznych wskazówek co robić, jak rozmawiać, jak reagować, by sprawy szły w lepszą stronę. 

 

Serdecznie życzę powodzenia

Agnieszka Sokołowska