Witam serdecznie! Mój synek w styczniu skończy 4 lata. Od września tego roku rozpoczął edukację przedszkolną. Wcześniej chodził rok do żłobka. Zarówno w poprzedniej jak i obecnej placówce mówi się o nim indywidualista. Dziecko do 3 lat miało problemy z bezdechem afektywnym. Synek jest typem nerwuska, ale umiejętne stawianie mu granic i nasza konsekwencja powodują, że stosuje się do zasad obowiązujących w domu.
Niestety w przedszkolu otrzymałam kartę obserwacji 3, 4-latka i okazuje się, że dziecko jest niedojrzałe społecznie tzn. nie bawi się z rówieśnikami, w zabawach w kółku skupia uwagę tylko na chwilę, po czym odwraca się plecami ("satysfakcję sprawia mu zwracanie uwagi" - słowa wychowawcy), niewiele jest w stanie go zainteresować. W domu opowiada za to z entuzjazmem o zabawach organizowanych w przedszkolu.
Ma starsze rodzeństwo, z którym chętnie się bawi, naśladuje brata, ale bywa, że sam stara się być inicjatorem zabaw. Niemalże codziennie spotyka się z ciotecznym rodzeństwem (wiek 5 i 2 latka), z którym z mniejszym lub większym powodzeniem się bawi. Potrafi być opiekuńczy w stosunku do dwuletniego braciszka ciotecznego, jak i stanowić źródło konfliktów w zabawach ze starszakami. Zabawy z innymi dziećmi trwają niedługo, po czym odchodzi na bok i sam zajmuje się swoimi rzeczami, najchętniej lubi bawić się pociągami, lub pozorować np. wybuchy wulkanu, rozrzucając przy tym puzzle. Wymaga obecności innych osób w zabawie, pomimo, że niekoniecznie chce by brały w niej udział.
W stosunku do osób dorosłych zachowuje się dość odważnie i swobodnie. Zna formy grzecznościowe i stosuje je w praktyce. Gdy uważa, że ktoś się z niego śmieje macha niegrzecznie łapką. W sytuacjach trudnych, konfliktowych potrafi być nieprzyjemny - krzyczy, mówi brzydkie słowa np. głupia mama. Wybuchy złości są krótkie, ale gwałtowne. Po skończonej "prezentacji" przeprasza.
Z mojego punktu widzenia wiem, że jest indywidualistą chodzącym własnymi ścieżkami, upartym, ale też trzymającym się zasad. Działa na niego tablica obowiązków z naklejkami i jasne stawianie mu zadań. Martwi mnie jednak, że nie utożsamia się z grupą przedszkolną, podobnie było w żłobku. Mam nadzieję, że te objawy to nie przyczyny autyzmu, ale zachowania wynikające z jego temperamentu, wieku czy błędów wychowawczych. Pani w przedszkolu zwróciła mi uwagę, czy nie idealizuję przypadkiem starszego syna (cieszącego się idealną opinią, osiągającym sukcesy), ale moim zdaniem staram się, by młodszy miał każdy najmniejszy postęp zauważalny i doceniany. Nie mam pojęcia, gdzie tkwi źródło tak skrajnego indywidualizmu. Bardzo proszę o radę.

Aga