Witam,
mam ogromny problem z 5,5-letnią córeczką, która w tym roku poszła pierwszy raz do zerówki w szkole. Dotychczas chodziła do przedszkola, które bardzo lubiła (niestety zostało zlikwidowane w tym roku, stąd decyzja o zerówce w szkole, do której będzie też późnej chodzić). Córka jest ze mną bardzo związana emocjonalnie, dlatego czasem troszkę popłakiwała w przedszkolu, ale zawsze pani z uśmiechem "wciągała" ją do grupy i do zabawy, myślę, że duże znaczenie miał też sam budynek przedszkola - parterowy, domowy, z zabawnym wystrojem. Zerówka jest w budynku szkolnym, na ostatnim piętrze, dzieci rano zbierają się w pary i pani zaprowadza je na górę.
Codziennie rano powtarza się ten sam dramat - Nina nie chce dołączyć do grupy, mimo tego, że jej koleżanki przekonują ją i próbują wziąć za rączkę, ona trzyma się mnie kurczowo i płacze, że chce ze mną zostać, albo że chce żebym poszła z nią na górę, albo że nie lubi szkoły i nie chce tu być i chce wrócić ze mną do domu. Wszyscy czekają na nią, ja stanowczo mówię, że umowa była taka iż idzie sama, że nie mogę ani jej zabrać, ani iść z nią, mówię, że ją kocham i tak długie rozstania ranią i mnie i ją, ale cokolwiek nie powiedziałabym to nie ma znaczenia, bo ona coraz bardziej mnie trzyma i coraz bardziej płacze. To trwa tak długo, że pani w końcu musi iść z resztą dzieci do sali, a my tak "walczymy" na dole, w końcu widzę, że ona w życiu nie ustąpi, więc zaprowadzam ją na górę (mimo że wcześniej wciąż mówię, że nie mogę tam iść). Przed wejściem do sali jest to samo. Jedyny sposób to wejście z nią do sali i poczekanie 5-10 min aż się zaaklimatyzuje. Wtedy podchodzę i mówię szybko "Pa, kochanie, baw się dobrze". Tak zresztą przez kilka dni robiłam za namową pani, która widziała jaki jest problem z Niną. Ale wiem, że to nie jest rozwiązanie na dłuższą metę, a ona się też może do tego przyzwyczaić. Dodam, że ma w grupie bliskie koleżanki z byłego przedszkola, a także ma już nowe, choć może nie tak bliskie. W grupie są dzieci 5 i 6-letnie, a pani na pewno bardziej niż w przedszkolu wymaga posłuszeństwa i dyscypliny, może to też ma jakiś wpływ. Pewnie też to, że teraz pracuję w domu i ona o tym wie, więc wie, że wracam do domu, a nie idę do pracy. Mąż nie może jej odprowadzać, bo myślę że jednak to byłoby dobre rozwiązanie. Więc kompletnie nie wiem co robić. Najgorsze jest to, że kiedy ją tak ciągnę po schodach do klasy, to chwytam się szantażu, i często tracę panowanie nad sobą - zaczynam się irytować lub płakać.
Pani mówi, że jak tylko wychodzę Nina super się bawi i widzi że jest jej dobrze, zresztą kiedy ją odbieram zawsze mówi, że było fajnie, tylko że ona tęskni i mnie kocha i woli być ze mną w domu.
Proszę o radę, bo czuję że kompletnie sobie nie radzę z tym i kosztuje mnie to tyle nerwów, że jestem już strzępkiem nerwów:(

Magdalena