DO:Marta Żysko-Pałuba - Psycholog dziecięcy, bajkoterapeuta

Piszę do pani, ponieważ nie potrafię zrozumieć zachowania mojej córki.
Mieszkamy w Anglii, córka tu się urodziła i dziś skończyła właśnie 2,7 m-cy. Ogólnie jest bardzo wesołą dziewczynką. Mówi bardzo dużo, zna
wiele różnych piosenek (nawet w języku angielskim) i ogólnie jest rozwinięta na poziomie trzylatki. Jednak mimo to mamy mały problem z nią. Otóż córka boi się obcych ludzi. Problem ten pojawił się zaraz po urodzeniu, zaobserwowaliśmy że Tina boi się obcych, mężczyzn .(np wujka,, taty swojej najlepszej koleżanki. itp..). Czasami zdarza się, że podczas zabawy u znajomych, nagle do domu wraca tata, a Tina na jego widok reaguje okropnym płaczem, rzuca się na szyje i nie niemożna jej nawet siła oderwać od siebie i dopiero się uspokaja gdy opuścimy mieszkanie znajomych... Jej płacz jest tak przeraźliwy, że nie da się jej niczym zająć, tylko wkoło by powtarzała, że ona nie chce wujka, że chce do domu. Dodam, że Tina ze swoim tatą jest bardzo silnie związana emocjonalnie, więc tym bardziej nie rozumiemy jej zachowania. Martwimy się tym bardziej, że Tina już niedługo
idzie do przedszkola, a tam z tego co wiemy, opiekunami są mężczyźni.
Prosimy o poradę, jak mamy postępować z córką, i co zrobić, żeby ją
przekonać, że jest bezpieczna. Nasze tłumaczenia nie działają...


Pytanie przesłała Pani ANNA