Witam,

jestem siostrą 9-letniego chłopca, mama urodziła go w wieku 37 lat (do końca pracowała fizycznie - ciężka sytuacja finansową), nam (dzieciom) przyznała się, że jest w ciąży w 7. miesiącu. Brat do 4. roku życia praktycznie nie mówił nic (ale podobno chłopcy całkiem często długo nic nie mówią). Zaczęliśmy się martwić, kiedy skończył te 4 lata i dalej nic nie mówił, w wieku 5 lat miał wykonane EEG głowy, które nie wykazało żadnych problemów. Dziś ma 9 lat, mówi "po swojemu, zniekształca bardzo mocno wyrazy, często mówi o sobie w trzeciej osobie, nie umie czytać, nie umie pisać, mylą mu się litery, liczy do 10, przy czym przy 7 już mu się myli i nie potrafi ładnie wypowiedzieć, mama jeździ z nim od neurologa, przez psychologa po psychiatrę, ma stwierdzoną nadpobudliwość i zaburzenia mowy, mama wydaje na prywatne wizyty, mimo że nie bardzo ją stać, a nic nie przynosi efektu. Trzeci rok jest w pierwszej klasie, więc myślimy nad szkołą specjalną, bo w tej dziecko się nudzi i nie uczy niczego nowego. Jak uczę go wierszyka, to ze łzami w oczach mówi mi: "Buzia nie umie". Nie wiemy, jaka jest przyczyna, czy mamy powtarzać EEG głowy, czy robić jakieś inne badania (jakie?), które wskażą przyczynę jego opóźnienia? Szukamy ratunku wszędzie, ale do tej pory od 4. lat nie trafiliśmy na nikogo kompetentnego, kto znalazłby przyczynę jego problemu. Dodam, że brat fizycznie rozwija się bardzo normalnie, natomiast problem tkwi po stronie intelektualnej. Jest bardzo mądrym dzieckiem, rozumie wszystko co się do niego mówi, ale jak chcę nam odpowiedzieć, to bardzo zniekształca wyrazy i nie potrafi powtórzyć 80% tego, co się do niego mówi! Tak ja, jak i pozostała trójka rodzeństwa nigdy nie mieliśmy i nie mamy problemów. Jesteśmy już dorośli, natomiast najmłodszy sprawia, że chcę nam się płakać... Rozpaczliwie szukam pomocy!

Lucyna