Witam,

mam 6-letniego syna. Zaczął mówić w wieku 4 lat. Od 3 lat ma zajęcia z logopedą. W tamtym roku poszedł do przedszkola. Zna dużo wyrazów, stara się wymawiać je poprawnie. Jednak trudności ma z dialogiem z innymi osobami. Nie umie zbudować zdania. Zastanawia się co ma powiedzieć, jakby nie umiał dobrać słów, albo wstydził się powiedzieć, czasem się jąka, innym razem łapie głośno powietrze przed każdym zdaniem, chce powiedzieć szybko i wychodzi mu bełkot niezrozumiały. Wycofuje się. Tak jakby mowa sprawiała mu trudności w komunikacji. Gdy sam się bawi zabawkami to normalnie mówi i składa zdania. Jednak z innymi osobami jest mu trudno nawiązać dialog, bardzo się przy tym stresuje i od razu wycofuje. Zna wszystkie litery, umie liczyć, lubi malować. Często zdarza się, że prosi mnie o to, żebym powiedziała drugiej osobie, np. cioci, że on by od niej coś chciał, a sam nie chce powiedzieć, jeżeli mu powiem, żeby sam to zrobił, to się wtedy mocno denerwuje. Pani w zerówce ostatnio też mi na to zwróciła uwagę, że w szkole jest tak samo. Trudno mu nawiązać rozmowę, trzeba z niego "wyciągać" co ma powiedzieć. Potrafi bawić się z dziećmi, jest grzeczny, słucha poleceń. Mało mówi, co dzieje się w szkole, nie umie opowiedzieć, nie umie dobrać słów. Nie umie utworzyć długich zdań. Męczy się przy tym. Sprawia mu to ogromną trudność. Nie wiem w jaki sposób pomóc mu to przełamać, gdzie się udać po pomoc, co robić. Często z nim rozmawiam, jednak wypowiedzi są tak jak pisałam powyżej. Potrafi patrzeć w oczy, gdy się go o coś pyta, jednak gdy myśli co ma powiedzieć, długo to trwa i najlepiej by było dla niego, żeby ktoś powiedział za niego to co on ma powiedzieć. W tamtym roku w przedszkolu trudności miał z wymawianiem wyrazów z s, sz, cz, ż, ale mówił, zdania układał krótkie, a w tym roku wymawia ładnie wyrazy, ale ze zdaniami mu trudniej i coraz bardziej się to pogłębia.

Ola