Witam

jestem ojcem obecnie 22-miesięcznego Adasia i chciałem dowiedzieć się jakie są rokowania na przyszłość jeśli u dziecka jest podejrzenie spektrum Autyzmu. Czy ten stan będzie się pogłębiać jeszcze bardziej czy dziecko ma w ogóle szanse na normalne życie?
Od ok 6 miesiąca chodziliśmy z synem na terapie w centrum BoBath koło Wrocławia, stwierdzono u syna niskie napięcie mięśni brzuszka, więc do centrum chodziliśmy na różne zajęcia ruchowe. Adam zaczął chodzić, jak skończył 11 miesięcy i w zasadzie my jako rodzice nie zauważyliśmy nic niepokojącego. Co prawda z niecierpliwością czekaliśmy na pierwsze słowa, ale wszyscy nas uspokajali, że chłopcy zaczynają później mówić itp. Pod koniec zajęć w centrum, czyli ok 14-15 miesiąca życia syna, na ostatnich wizytach u psychologa/logopedy pani stwierdziła, że pewne zachowania syna budzą jej wątpliwości, ale na tym etapie nie można jednoznacznie stwierdzić, czy to jest autyzm. Od tego momentu zaczęło się wyszukiwanie różnych informacji na temat autyzmu, chodzenie po specjalistach (cały czas jesteśmy pod opieką psychologa i logopedy, w tej chwili staramy się zapisać syna na zajęcia terapii sensorycznej).
Jeśli chodzi o syna, mając obecnie 22 miesiące, praktycznie nie mówi dużo, gaworzy, powtarza "mama" ,"tata", "baba"; je wszystko; potrafi się bawić sam, ale potrafi się też bawić z innymi, choć ma takie dni że nerwowo reaguje jak ktoś chce się z nim pobawić; bawi się w chowanego, rzuca piłką, puszcza samochody po podłodze; potrafi jeść sam; pokazuje palcem, odwzajemnia uśmiech, lubi się przytulać na placu zabaw, bawi się praktycznie na każdej drabince, huśtawce, karuzeli; obserwuje starsze dzieci i je naśladuje, czasem się z nimi gania. Na obcych reaguje różnie, czasem bez problemu, a czasem z płaczem, np. na swoją prababcie; jak dzwoni dzwonek do drzwi, to przybiega szybko na ręce przestraszony, ale chętnie idzie za rączkach do drzwi i patrzy przez dziurkę kto to. Jak gra muzyka to tańczy; układanki z 4-6 elementów układa sam i się cieszy jak ułoży. Niestety rzadko patrzy w oczy; jak się go zawoła to różnie reaguje, czasem od razu, czasem za 2-3 razem, a czasem sprawia wrażenie jakby nie słyszał. Wykonuje praktycznie wszystkie polecenia (wyciąga pranie, przynosi zabawki, wynosi pieluchy i inne rzeczy do śmieci jak się go poprosi). Już od dawna jeździ na rowerku biegowym, dość długo nie pokazywał palcem czego chce, teraz już to robi, ale nie woła ani jak chce jeść albo pić...
To tak w dużym skrócie. Sami nie wiemy, co o tym myśleć i co robić. Gdyby nie to, że Adaś nie mówi i nie patrzy w oczy, nie widziałbym powodów do zmartwień - ja sam jestem człowiekiem, który raczej unika kontaktu wzrokowego przy rozmowie, ale czy to może być "dziedziczne"? U żony w rodzinie był przypadek wujka, który zaczął mówić jak miał 4 lata ( i wszyscy dookoła przytaczają teraz ten przykład) ja sobie cały czas tłumacze, że będzie dobrze i raczej staram się widzieć pozytywne zachowania syna, a nad negatywnymi staram się pracować, np. jak nie patrzy to staram się wymusić spojrzenie słowami ("Adam, popatrz na mnie") i zazwyczaj to działa. Natomiast moja żona niestety mam wrażenia, że wręcz wyszukuje tylko czegokolwiek, żeby zaraz wpadać w rozpacz.

Paweł