Witam,

mam 4 letniego synka Jakuba, który w zeszłym roku dostał diagnozę autyzmu. Synek w ciągu roku zrobił niewielkie postępy, ale ciągle nas niepokoi brak mowy u niego, wypowiada on słowa bez sensu, ciąg sylab w stylu baba, bai, czasem mamama, lecz nie mówi tego z przeznaczeniem. Ja uważam, że największym jego problemem jest komunikacja, brak mowy, brak naśladowania, brak rozumienia. Próbuje, ale tak jakby w ogóle nie rozumiał, co się od niego wymaga, patrzy głęboko w oczy, próbuje odpowiedzieć tym wszystkim, czego się nauczył, coś pokazuje bez sensu, tak jakby myślał, że może zgadnie, czego niego oczekujemy, przy tym bardzo się denerwuje, frustruje. W ciąży z Kubusiem brałam leki na nadciśnienie, i hormony tarczycy, bo mam chorobę Hashimoto, pod koniec ciąży bardzo puchły mi nogi, pojawiła się niewielka gestoza, w tym czasie przebywałam już w szpitalu, poród nastąpił siłami natury, trwał 13 godzin, dziecko zostało wypchnięte przez lekarza, który położył mi się na brzuch, Kubuś urodził się z przodującym przedgłowiem, które po okładach z altacetu zniknęło, dostał 10 punktów i był zdrowym chłopcem. Gdy miał ok. 2 lata zaniepokoiło mnie, że Kubuś nie rozwija mowy, nie naśladuje zwierzątek i panicznie boi się obcych, nie tolerował obcych w naszym domu, nie bywaliśmy także u nikogo, bo ten lęk chyba był jeszcze silniejszy, lęk, który często kończył się wymiotami. Takie zachowania zaczęły nas niepokoić, pierwszym lekarzem, do którego się udaliśmy był neurolog, potem psycholog i psychiatra. Kubuś dostał diagnozę w wieku 3 lat. Dziś, po roku terapii, nauczył się pokazywać paluszkiem, przynajmniej może nam pokazać czego potrzebuje, jeśli oczywiście jest to w zasięgu jego wzroku. W tej chwili rozpoczęliśmy naukę komunikacji przez Pecsy. Kubuś zawsze oglądał dużo bajek, takich swoich ulubionych, do tej pory tak robi, a ja wiem, że Pani Profesor Jagoda Cieszyńska nakazuje rezygnację z telewizji. Zakupiłam synkowi pierwsze dwie książeczki pani profesor, wyrazy dźwiękonaśladowcze i wykrzyknienia, próbujemy nauczyć synka noszenia słuchawek, bo niestety bał się ich, teraz dzięki jego ulubionej piosence dał je sobie założyć i już czas, który je nosi coraz bardziej się wydłuża, cieszę się, że już niedługo będziemy mogli słuchać płyt. Na dzień dzisiejszy Kuba ma zajęcia codziennie, w ciągu tego tygodnia mamy zajęcia z logopedą, psychologiem i terapeutą SI, mamy zacząć też trening słuchowy Johansena, aby poprawić nadwrażliwość dźwiękową. Reasumując, Kubuś jest przekochanym dzieckiem, uwielbia się przytulać, daje buziaki, bardzo potrzebuje takiej czułości, uwielbia zabawy ruchowe, gilgotki, z tym, że rozumienie mowy jest naprawdę niskie, on dużo wie i rozumie, jeśli coś chce dla siebie osiągnąć: że trzeba przystawić krzesło żeby sięgnąć po coś ulubionego wysoko z szafki lub popatrzeć w okno, że idziemy na dwór to się ubieramy, to są takie rzeczy, które płyną z życia codziennego, z kontekstu, jak się ktoś pojawi w domu, tata z pracy, czy dziadkowie to z taką radością biegnie żeby się przywitać i od razu wchodzi na ręce. Często mam takie wrażenie, że gdyby mówił to nie odbiegałby zachowaniem od tak zwanej normy, Kuba nie ma takich ciężkich zachowań, czy stereotypii w zachowaniu, że coś tak musi być, a nie inaczej, jest grzeczny i posłuszny, jeśli zdarzyło mi się podnieść głos na niego, to on od razu się rozpłacze i płacze dotąd, dopóki go nie przytulę, taki ma żal, że go okrzyczałam. Jeśli ja się roześmiałam z czegoś, to on za chwilę śmieje się razem ze mną, więc to jest dla mnie naprawdę wspaniałe zachowanie. Proszę o opinię i wskazówki do tego, co chciałam Pani przekazać, na pewno jest jeszcze wiele rzeczy, które chciałabym opisać, o których zapomniałam, ale mam nadzieję, że przybliżyłam Pani nasz problem. Z niecierpliwością czekam na Pani odpowiedź, bardzo przepraszam za taki chaos, ale co chwilę przychodziło mi do głowy coś innego, o czym chciałam napisać. Serdecznie pozdrawiam i dziękuje za odpowiedź.