Mam 3,5 letniego synka, jedynaka, którego kocham nad życie, ale niestety coraz częściej przysparza mi zmartwień. Od dłuższego czasu pogodziliśmy się z faktem, że tak łatwo, to nie uda się nam wychować naszego synka, że nie słucha nas, jest strasznie uparty i próbuje uzyskać to, co sobie postanowi, ale ostatnio niestety bardzo się to nasiliło. Od września chodzi do przedszkola z dość dużymi i częstymi przerwami, gdyż notorycznie jest chory. Od tego czasu zauważyliśmy z mężem, że zdarzają mu się napady agresji, np. bawi się czymś i jak mu się znudzi, to zaczyna rzucać, albo jak mu czegoś zabronimy, to potrafi ze złości coś przewrócić, rzucić, uderzyć i krzyczeć (dodam, iż wcześniej zdarzały się takie sytuacje, ale rzadko). Wtedy próbujemy zastosować karę (kilka minut na krzesełku) i wytłumaczyć, ale synek rzuca się wtedy, nie słucha nas jeszcze bardziej, krzyczy i śmieje się. Jak już w końcu uspokoi się po kilku minutach, gdy pytam się czemu to zrobił, to odpowiada, że po prostu tak chciał. Potrafi też, najczęściej gdy jesteśmy zajęci czymś innym, rozmową z kimś, chyba tak żeby zwrócić na siebie uwagę, uderzyć nas, nagle rzucić się na nas. Gdy wpada w tę złość,
boję się, że zrobi sobie krzywdę, albo nam, rzuci nas czymś... Próbujemy mu wytłumaczyć, że to jest złe i nas boli, nie może tak robić, bo zrobi krzywdę, ale bez większego efektu. Gdy chcemy, żeby pozbierał to, co rozrzuci, synek i tak robi swoje, a gdy mówimy że oddamy te zabawki innym dzieciom skoro ich nie chce, to odpowiada, że możemy zabrać i ich nie potrzebuje. Niestety nie widać po naszym synku żadnej skruchy po takich napadach, albo gdy nas uderzy, żeby było mu żal, że to zrobił. Jest bardzo ruchliwym dzieckiem, czasem nie potrafi usiedzieć chwili, a z drugiej strony potrafi skupić się na słuchaniu lub oglądaniu bajki, jakiejś grze edukacyjnej czy puzzlach. Jest jak na razie jedynym małym dzieckiem w najbliższej otaczającej go rodzinie, ma kuzynów,
ale niestety daleko. Potrafi bawić się z innymi dziećmi, choć zauważyłam, że próbuje, by zabawa przebiegała tak, jak on chce. Niestety jest też ogromnym niejadkiem, jak nie przypomnimy mu z mężem, że pora jedzenia, albo wręcz nie nakarmimy, to strasznie rzadko zdarza się, że powie, ze jest głodny i chce coś jeść. Wydaje mi się czasami jakby miał zmniejszony próg bólu, oczywiście, jak zrobi sobie jakąś większą krzywdę to płacze, ale często gdy się uderzy przy tym swoim wariactwie i bieganiu, podnosi się i tak jakby nic się nie stało biegnie dalej. Ma bardzo dobrą pamięć, używa czasem zadziwiających słów jak na 3-latka (tymczasem, wspaniale, doskonale i wiele innych). Czasem
wydaje mi się, że troszkę go z mężem rozpuściliśmy, od małego, co chciał to miał, pomimo że pracujemy dość dużo staramy się poświęcać mu uwagę, zabierać na spacery, zapewniać jakieś atrakcje typu zoo, basen,
plac zabaw itp. Jeżeli jest to tylko jego upartość, to czy mogę poprosić o
jakieś rady, jak z nim prawidłowo postępować? Niestety coraz częściej
zaczynam się zastanawiać, czy nie są to jednak jakieś zaburzenia zachowania. Jesteśmy raczej spokojną rodziną, ale niestety czasem udaje się naszemu synkowi wyprowadzić nas z równowagi.
Weronika