Witam,
Jestem mamą Zosi (3 latka i 9 m-cy) oraz Stasia (2 latka). Oboje od roku uczęszczają do ogródka przedszkolno-żłobkowego. Ostatnio zauważyłam u córki inne niż dotychczas zachowanie, co bardzo mnie niepokoi.
Zosia do 3 roku życia przebywała ze mną w domu. Do tej pory była dziewczynką łatwo nawiązującą kontakty zarówno z dziećmi jak i dorosłymi. Była odważna, nie wstydziła się. Bardzo szybko zaczęła ładnie mówić, niektórzy nawet nie mogli się nadziwić jakie bogate ma słownictwo. W czasie, gdy siedziałam z Zosią w domu, dużo czasu poświęcałyśmy na różnego rodzaju edukacyjne ćwiczenia - oczywiście wszystko w ramach zabawy.
Od jakiegoś czasu mam wrażenie, że córka jakby przystopowała w rozwoju. Nie koncentruje się (zresztą z tym akurat zawsze był problem -potrafi koncentrować się jedynie na czynnościach, które sprawiają jej prawdziwą przyjemność np. kolorowanie czy rysowanie), ciężko jej jest ostatnio zapamiętać, np. w jakim jest wieku. Szybko zapomina o tym, czego przed chwilką się nauczyłyśmy, np. jak wygląda cyferka 2, albo na jaką literkę jest jej imię. Już nie mówiąc o tym, że zapytana o swój wiek, ma problemy z płynną odpowiedzią i często odwołuje się wówczas do mnie "mamo, a ile ja mam lat, bo zapomniałam" ( dodam, że córeczka chodzi do mieszanej grupy przedszkolnej - 2,5-4 roku życia, jednak przewaga dzieci jest młodszych od Zosi).
Zauważyłam także, że ostatnio gorzej składa zdania, wkrada się w nie wiele błędów, których dotychczas nie było. Powstają także zupełnie nowe wyrazy, które córka sobie wymyśla. Nie mówię tutaj o dość zrozumiałych neologizmach typu np. konfesjonał - spowiadarka. Zosia wymyśla zupełnie niezrozumiałe słowa, jednak zapytana o ich znaczenie, zawsze odpowiada.
Niepokoi mnie także fakt nagłego nadmiernego przywiązania do mojej osoby. Wszędzie chce abym była przy niej. Na powrót chce spać ze mną w łóżku, nie chce sama zasypiać, mówiąc, że boi się sama zasnąć. Pragnie mojej obecności, jakby wciąż było mnie mało.
Problem pojawił się także podczas rozstania w przedszkolu. Niby nie ma problemu z porannym ubieraniem się, (choć czasem już na klatce zaczyna płakać), podczas jazdy samochodem także wszystko jest w porządku, nawet w szatni sama się rozbiera, rozmawia z dziećmi i ich rodzicami. Jednak gdy przychodzi moment przekroczenia progu do sali, Zosia cofa się, płacze, nie chce tam wejść.
rozmawiałam z Paniami, twierdzą, że płacz da się szybko opanować i po jakimś czasie Zosia na powrót normalnie funkcjonuje - jednak niepokoi mnie fakt, że płacz przed przedszkolem zaczął się tak nagle i po takim czasie. Córka szybko zaadaptowała się w nowych warunkach, i jak do tej pory z uśmiechem szła do przedszkola, problemów przy rozstaniu nie było. Dodam, że rzadko odwożę dzieci do przedszkola, z reguły robi to mąż i nie ma znaczenia czy to ja się z nią rozstaje, czy też tata, od jakiegoś czasu tak czy inaczej płacze.
Inne niepokojące zachowania to także wycofywanie się i wstyd podczas kontaktów miedzyludzkich.
Zosia ma koleżankę (nie z przedszkola), którą wprost uwielbia. Maja jest od niej starsza o 1,5 roku i jest dla mojej córki wręcz wzorem. Gdy Maja przychodzi do nas do domu się pobawić, córka jest wręcz w skowronkach. Jednak ostatnio także wizyty jej najlepszej koleżanki przestały być dla córki przyjemnością. Nie chce się z nią bawić, ostatnio nawet powiedziała, że Majka ma iśc do domu, bo ona potrzebuje spokoju.
Co mnie zastanawia to wręcz nerwowe, nawykowe dłubanie w nosku. Robi to strasznie często, jakby to był sposób na rozładowanie emocji. Dodam, że od 2 m-cy nie pracuję. Może moje ogólne przygnębienie spowodowane stratą pracy i ciężkimi poszukiwaniami nowej rzutują na zachowanie mojego dziecka, jednak przy nich staram się być wesoła i beztroską mamą.
Może też fakt, że ja zostaje w domu, podczas gdy ona musi jechać do przedszkola jest dla niej powodem do smutku...
Mam jedynie nadzieję, że nie jest to problem na poważniejszą skalę, a jedynie taki przejściowy etap w jej rozwoju.
Bardzo proszę o poradę czy taki regres kwalifikuje się już do kontaktu z psychologiem, czy jest to coś w miarę normalnego dla jej wieku, i należy jedynie obserwować?
Z góry dziękuję za radę.

Pozdrawiam
Aneta