Pani Profesor,
mieszkamy w Wielkiej Brytanii, mamy dwoje dzieci, córka ma 4 i pół roku, syn prawie 2 i pół. Ja do dzieci mówię wyłącznie po polsku, mąż wyłącznie po albańsku i dzieci rozumieją obydwa języki, polski jednak lepiej; gdy my pracujemy, dziećmi zajmuje się moja mama. Między sobą mówimy z mężem po ang. Dzieci rozumieją ang., ponieważ często odnoszą się do naszych rozmów, ale pytają już albo po polsku albo po albańsku. Często jednak córka jest nieco leniwa i chce abym tłumaczyła mężowi różne pytania.
Córka od września 2012 zaczęła szkołę i świetnie się zaaklimatyzowała. Według brytyjskiego systemu nauczania dzieci już w tym wieku uczą się pisać i czytać. Czyż nie za wcześnie? Pytam, ponieważ o ile nie mam na to wpływu, bardzo chciałabym pomóc córce w nauce i nie za bardzo wiem jak to zrobić, aby pomóc, a nie zaszkodzić. Oczywiście chcę aby mówiła, czytała i pisała po polsku, ale jednocześnie pewnie będę jej pomagała także w ang., ze szkoły dostaje książki dwa razy w tygodniu do czytania z rodzicami, czytam, ale akcent pozostał i tego już nie zmienię. Z ang. nie mam problemów, ale chciałabym utrzymać zdrowy balans między językami i pomóc córce w nauce, a w przyszłości także synowi, a nie bardziej tylko zamieszać w głowie. Córka umie już się podpisać, sprawia jej to przyjemność, natomiast jak jej coś nie wychodzi to szybko się zniechęca, nie za bardzo lubi malować, ale lubi łamigłówki, np. labirynty, szukanie różnic na obrazkach.
Chętnie podeprę się lekturą aby trafnie dzieci ukierunkować, bardzo chciałabym utrwalić w dzieciach przekonanie, że nauka może być przyjemnym obowiązkiem.

Dziękuję.
Mama Magda