Szanowna Pani,
jestem mamą dziewczynki, która właśnie ma 15,5 miesięcy. Do tej pory nie miała ŻADNYCH zdrowotnych problemów, wszystkie umiejętności, które powinna osiągać na dany wiek osiągnęła. Zauważyłam jednak pewne niepokojące objawy. Rozmawiałam z psychologiem dziecięcym, który obserwował moje dziecko i powiedział, że wszystko z nią w porządku, jednak te symptomy są faktycznie niepokojące i należy dziecko obserwować przynajmniej do drugiego roku życia, jednak ja chciałabym robić coś już teraz, a nie czekać z założonymi rękami.
Napiszę może co ona potrafi, a co niepokoi.
- pięknie, poprawnie wskazuje swoje części ciała (te których ją nauczyłam oczywiście)
- naśladuje odgłosy zwierzątek (jak robi kurka, jak robi kotek, baranek, itd.)
- naśladuje różne czynności z życia (wie do czego są klucze, jak dostanie do ręki sięga nimi do drzwi, jak dostanie szczotkę zacznie się nią po swojemu czesać, jak dostanie buciki będzie próbowała je ubrać, jak dostanie do zabawy imbryczek i filiżankę to nalewa nim herbatkę, a potem pije z kubeczka, bo babcia ją nauczyła, jak dostanie telefon w łapkę to biega z nim po domu i mówi "hao, hao!", jak wyjmie sobie z kufra z zabawkami pieska to nawet nie pytam co to jest ona sama na jego widok mówi "hau hau", jak wyjmie kaczuszki - "kwa kwa", to samo jak widzi obrazki w książeczkach, jak dostanie fridę to sama sobie ją do noska pakuje, itd.-generalnie naśladuje
- nie ma fanaberii jedzeniowych/ubraniowych
- nie ma manii porządkowania czy specyficznego układania zabawek-wręcz przeciwnie, robi bajzel wokół siebie niesłychany
- nie wprawia w ruch wirowy zabawek
- nie zwraca uwagi szczególnej na wodę
- była dosyć ruchliwa i pobudliwa, ale to chyba tez nasza wina,bo u nas często w tle leciał telewizor i ona mimowolnie bodźce z niego łapała i chyba nie była ich w stanie przetworzyć, stąd być może bieganie po domu i energia, która ją rozpierała. Od przeszło tygodnia tv ograniczyłam do minimum w domu i widzę, że jest spokojniejsza, nie biega tyle, nie wariuje, nie szaleje, dłużej się bawi zabawkami i się na nich skupia oraz używa ich zgodnie z przeznaczeniem (ciągnie za sznureczek, te które są do tego przeznaczone - kaczuszki na kółkach itd., zainteresowała się takim namiotem rehabilitacyjnym - tam jest światełko, które sobie włącza, okienka, przez które się piłeczki wrzuca, zaczęła wchodzić do środka, ogląda w nim swoje książeczki) w każdym razie spokojniejsza o wiele jest, że wręcz się zaczęłam zastanawiam czy ktoś mi dziecko podmienił, że taka jakaś spokojna podejrzanie? i...nie wiem czy to lęk separacyjny, ale od kilku dni znowu chce być noszona na rączkach, a wcześniej tylko biegać chciała... Możliwe też, że umiejętność biegania już nie jest dla niej tak ekscytująca skoro to umie i dlatego teraz pozwala na nowo na rączkach się nosić?
- Okazuje emocje - śmieje się niemożliwie przy zabawach z tatą, cieszy się (chyba) na nasz widok, złości się niesamowicie jak coś jest nie po jej myśli - wtedy łatwo się niecierpliwi i wpada we frustrację.
Wszystko robi to co inne dzieci, wszystko w normie
Co jest niepokojące dla mojej koleżanki i dla psychologa niestety też
- brak kompletny reakcji na imię... W ogóle nie ma reakcji. Mogę wołać tydzień i nic. Ale ona też jakoś zauważyłam nie identyfikuje sobie imion z osobami - nie kumka, że dziadek to jej dziadek, że mama to ja jestem, że tata to Marcin mój jest, itd... z tym, że nie martwiło mnie to o tyle do tej pory, że my do niej bardzo długo, wiele miesięcy nie mówiliśmy po imieniu tylko Myszko, Słoneczko, itd. a czasem zamiennie z imieniem. Pani psycholog tym nie była jakoś bardzo zmartwiona, powiedziała, że w tym wieku powiedzmy, że ma prawo nie reagować... Mimo, że reakcja na imię książkowo pojawia się w 5 miesiącu życia chyba
- Lenka chodzi zupełnie samodzielnie chyba 2 miesiące, a raczej jest to dziki galop;) ale od ok 3 tygodni chyba - nie pamiętam dokładnie-zaczęła chodzić na paluszkach. Nie zwracałam na to uwagi-uznałam, że to nowa umiejętność i tyle, że przestanie jak jej się znudzi albo jak odkryje coś nowego. W ostatnich dniach może mniej chodzi w ten sposób... ale chodzi. No i tu pani psycholog się zmartwiła - u dziewczynek jest to jeden z bardziej oczywistych ponoć objawów autyzmu.
- Lenka jak się zdenerwuje to tak się wkurza w tył, czyli robi tzw. deskę napina się itd., rzuca na ziemię wszystko co dostanie w rękę na pocieszenie - książeczkę, zabawkę itp., jest foch, nerwy, zanoszenie się płaczem... to ponoć też objaw
- kiedy oglądamy książeczkę pokazuje czasami obrazki nie swoim paluszkiem, a używa mojego (nie zawsze, swojego też używa)
-z Lenką jest ograniczony kontakt wzrokowy. Jest, ale wtedy przeważnie jak ona coś chce albo jak się bawimy, albo jak oglądamy książeczkę i nie opowiadam co jest na obrazkach to popatrzy mi prosto w oczy i czeka, a jak dalej nic nie mówię to naciska mi paluszkiem na usta, żebym zaczęła mówić.
- od 2-3 dni ma nową umiejętność. Jeszcze 4 dni temu będąc w nieświadomości cieszyłabym się, że się rozwija ma nowe umiejętności - teraz to kolejny powód do niepokoju. W trakcie zabawy czy słuchania piosenek kręci się w kółko. Nie dużo-3-4 obroty, ale jednak. I dziś do południa widziałam jak to zrobiła z 3-4 razy.
- Lenka od kilku miesięcy oprócz tego, że sobie gaworzy, sylabizuje, treluje itd. to też przenikliwie piszczy na bardzo wysokich tonach - aż uszy bolą. To też mocno widziałam zaniepokoiło psycholożkę.
Przyznam, że spędza mi to sen z powiek, jestem w panice i rozpaczy, bardzo proszę poradzić mi co to wszystko może oznaczać... Część dzieci moich koleżanek w podobnym wieku też chodziła na palcach, piszczała, a potem przestała... Mam nadzieję, że i u mojego dziecka to przejściowe? Proszę o odpowiedź.

Iza