Dzień dobry!
Mam problem z 8 letnią córką. O pewnego czasu, a dokładnie odkąd pojawiła się siostra 5 lat młodsza i to już trwa ponad 3 lata moja starsza córka robi się coraz bardziej nerwowa, kończy się to płaczem na każdym kroku, każda rozmowa z nią jest bardzo trudna - stawia kontrę "weto" na wszystko jest na nie. Przyznaję się do winy: nie poświęcam jej ani pozostałym dzieciom w ogóle czasu, bo go nie mam, praca, pranie, sprzątanie, gotowanie, prasowanie, lekcje itp. Mąż wraca do domu 19:30 kiedy dzieci są wykapane, najedzone i idą spać, bo trzeba o 6 rano wstać. Proszę o radę. Byłyśmy u psychologa, czytam książki pt. "Jak mówić żeby dzieci nas słuchały jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły". Natalia, bo tak ma na imię moja córka jest wspaniałą, mądrą i śliczną dziewczynką, ale cały czas powtarza, że nienawidzi swojego rodzeństwa, że chciałaby być jedynaczką, że się wyprowadzi do babci, że nikt jej nie kocha, nie lubi, ale ona nie robi nic w tym kierunku, żeby było inaczej wręcz przeciwnie stara się robić wszystko, żeby była w centrum uwagi tzn. w złym tego słowa znaczeniu. Uważa, że wszystko jej się należy i jest jej ciągle mało, ale od siebie to nic nie chce dać, pomóc itp. Proszę o pomoc. Bardzo ją kocham i chciałabym jej i sobie i nam jakoś pomóc, żeby żyło się lepiej, przyjemniej, ale ona tak jakby tej pomocy nie chciała albo udaje, że nie chce.

Jolanta