Witam,
Piszę bo martwię się o rozwój językowy mojej trójjęzycznej dwudziestomiesięcznej córki i zastanawiam si,ę czy to niedokładne zastosowanie zasady OPOL (jeden język, jedna osoba) może być ich przyczyną. W domu kto do kogo po jakiemu mówi? Ja do męża po hiszpańsku, do dziecka po polsku, on do mnie i do dziecka po hiszpańsku. A na zewnątrz? Jeśli liczyc tylko godziny, podczas których ona jest obudzona to bardzo dużo czasu spędza w środowisku francuskim, w żłobku (30 godzin tygodniowo). Dodam że telewizji to ona w ogóle nie ogląda, w żadnym języku, bo tutaj we Francji radzi się rodzicom nie dawać do niej dostępu do trzech lat. Osobiście mowię biegle w trzech językach, z którymi styka się moja córka, chociaż francuskiego nauczyłam się dopiero kilka lat temu, a z polskim miałam bardzo nikły kontakt przez ostatnie dziesięć lat. W domu z początku przestrzegalismy zasadę OPOL bardzo ściśle. Pierwszymi wyjątkami były słowa, których po prostu nie znaliśmy lub nie pamiętaliśmy w naszej ojczystej mowie, więc zastępowaliśmy je słowem w innym języku, ale tylko raz, później szukaliśmy w słowniku i poprawialiśmy. Następnie, przestałam tłumaczyć jej książeczki na polski, no a mieszkając we Francji dostęp do francuskich książek mamy łatwy, więc częściej czytam jej w tym języku. Trzecim wyjątkiem są piosenki, bo się je bardzo trudno tłumaczy, ona jest często bardziej zainteresowana dziecięcymi piosenkami po francusku, bo w żłobku się do nich przyzwyczaiła, w domu wybiera je paluszkiem w kartonowych książkach. Ostatnim wyjatkiem jest francuskie słowo "au revoir" czyli "do widzenia", którego teraz używamy często w życiu codziennym ze względu na to, że to jedyne słowo, które moja córka wyraźnie wymawia. No i teraz córka w wieku dwudziestu miesięcy mówi "mama" w trzech językach, bo to prawie to samo słowo, "tata" po hiszp. i po franc., "kotek" i "mleko" niewyraźnie po hiszpańsku no i to "au revoir" po francusku bardzo wyraźnie. Rozumie proste instrukcje, np. "chodź" czy "podaj misia" czy "gdzie jest miś". Nie mówi zdaniami i prawie w ogóle nie powtarza słów, dwa razy w ciągu wielu miesięcy usłyszałam, że niewyraźnie powtórzyła tytuł piosenki po francusku. Czy powodem może być niedokładne zastowanie zasady OPOL? Mnie się wydaje, że jeśli wyeliminujemy wyjątki, o których pisałam, nasze rozmowy z dzieckiem zubożeją, bo trzeba by było się pozbyć wszystkich książeczek, które ona ma po francusku, i przestać śpiewać jej ulubione piosenki no i po prostu nie wypowiadać zdania, w którym brakuje nam jakiegoś słowa nawet kiedy moglibyśmy je zastąpić słowem w innym języku. Naukowo mówiąc jaki jest wpływ nieprzestrzegania zasady OPOL na rozwój językowy dzieci dwujęzycznych? Co pani uważa o wyjątkach, które opisałam?
P.S. Podkreślę, że komunikacja z córką jest dobra chociaż przeważnie niewerbalna. Udaje jej się przekazać nam jej potrzeby, wymagania i uczucia różnego rodzaju znakami, np. macha rączką na do widzenia, piszczy, kiedy coś sie jej bardzo podoba, wyciąga rączkę do pożądanego przedmiotu, stuka do drzwi lub wchodzi do wózka, kiedy chce wyjść itp.

Jolanda