Było raz dwu sąsiadów, jeden nazywał się Kukiełka, a drugi Kukiełeczka. Kukiełka był bardzo bogaty, a Kukiełeczka bardzo biedny. Mieszkała u niego na piecu Bieda, podobna do sowy i co tylko chłop zarobił, to mu zjadała, albo odnosiła bogaczowi. Zgniewał się Kukiełeczka, bo tak Bieda wypróżniła mu kąty, że nie było w domu ani kawałka chleba, zabrał z sobą żonę, strug i kawał deski, i wynieśli się do lasu.
Gdy to Bieda spostrzegła, woła za nimi:
- Hej, a dokąd idziecie?
-A, dosyć mamy biedy, idziemy do lasu.
Bieda roześmiała się i powiada, że jeszcze przed nimi tam będzie.
Gdy doszli do rzeczki, położyli w poprzek niej deskę, przeszli przez wodę, potem deskę zabrali, ale obejrzeli się, widzą, że Bieda goni za nimi, a niesie na plecach kłodę drzewa. Dobiegła do brzegu, przerzuciła kłodę, przeprawiła się po niej przez wodę, a za chwilę była przy nich w lesie. Patrzy Bieda, Kukiełeczka ciosa drewniane klinki. Zapytała:
- Po co robisz te klinki?
Kukiełeczka na to:
- Widzisz tę wypróchniałą jodłę? Schowam się przed tobą do dziupli, a otwór zabiję klinkami, bo mi życie przy tobie zbrzydło.
Bieda w śmiech:
- Ha, ha, toć ja pierw do jodły wskoczę i tam na ciebie będę czekać.
I jednym susem wskoczyła do dziupli. Kukiełeczka czym prędzej złapał deskę, zatkał otwór i zabił klinkami. Potem wrócili z żoną do domu, a Biedę zostawili w dziupli. Już zaraz po drodze im się poszczęściło, bo znaleźli worek z pieniędzmi i odtąd wszystkiego mieli dość i byli bogaci.
Ale Kukiełeczka co jakiś czas chodził do lasu, oglądał dziuplę i pobijał klinki, aby Bieda nie wyszła. Podpatrzył to Kukiełka, pomyślał, że sąsiad w spróchniałej jodle trzyma schowany skarb. Poszedł wybij kliny. Bieda wyskoczyła z dziupli i przeniosła się na stałe do Kukiełki.
Teraz Kukiełeczka był bogaty, a Kukiełka zbiedniał.